________________
પરોઢ થતાં પહેલાં
૬૩ ગળાના પાટિયા પર પાઇલટે જાતે જ લખી આપ્યું, “યહુદીઓનો રાજા-નાઝરેથનો ઈશુ.'' આથી કૈફ પાછો ચિડાયો. ‘યહૂદીઓનો રાજા છું એમ કહે છે'' એવું લખો, પણ પાઈલટ ઘસીને ના પાડી, “ “મેં લખ્યું છે તે જ કાયમ રહેશે.” “આ માણસ જમ્યો જ ના હોત તો કેવું સારું ?''
ઈશુ કોઈને પણ માટે આવું બોલી શકે ? હા, પોતાના શિષ્ય પુડા માટે એ આવું બોલેલા, કારણ કે એમને ખબર હતી કે મિત્રદ્રોહ કે ગુરુદ્રોહ કર્યા પછી એના નસીબમાં પસ્તાવાના દાવાનળમાં નર્યું સળગવાનું જ છે ! ઈશુની કરુણા આ દાવાનળના પ્રખર દાહથી દ્રવી ઊઠેલી એટલે જ એમનાથી બોલાઈ ગયું કે, “આ માણસ જમ્યો જ ના હોત તો કેવું સારું ?''
જે ક્ષણે દુશ્મનોના હાથમાં ઈશુને સોંપ્યો તે જ ક્ષણથી અંતરની આગ ભભૂકવાની શરૂઆત થઈ ચૂકી હતી. “અરેરે ! મેં આ શું કર્યું? જેની સાથે જિંદગીનાં સોનેરી કહેવાય તેવાં ઉત્તમ વષો મેં વિતાવ્યાં, જેની પ્રભુના રાજ્યની ધૂનના શબ્દેશબ્દને મેં ઝીલી ઝીલીને સર્વત્ર ફેલાવ્યા એ જ સાથીને મેં મારા હાથે દુશ્મનોના સકંજામાં પહોંચાડી દીધો !''
અંતિમ યાત્રા દરમિયાન, ઈશુનું ઠેરઠેર જે ઉમળકાભેર સ્વાગત થયું તે જોઈ જ્યુડાનું હૃદય અદેખાઈથી સળગી ઊઠ્યું હતું. એના અંતરમાં લોકેષણા તો પડી જ હતી, સાથોસાથ કદી ન કદી સત્તાધીશ થવાની મહત્ત્વાકાંક્ષા પણ છુપાયેલી પડી હતી. સહજ રીતે સૌમાં ઈશુ આગળ તરી આવતો જોઈ એના હાથમાં ચળ ઊપડવા માંડેલી. છેવટે મત્સરે એનું કામ કર્યું જ.
