________________
૫૮
ભગવાન મહાવીર પિત્તજ્વરના દાહની પીડાથી મરણ પામીશ.''
““ના, ગોશાલક, છ મહિના પછી નહીં, સોળ વર્ષ સુધી તીર્થંકરપણે વિચર્યા બાદ હું મૃત્યુ પામીશ, પણ તું પોતે જ તારા તેજથી પરાભવ પામી સાત રાત્રીને અંતે મૃત્યુને વરીશ.'' શાંતિથી મહાવીર સ્વામી બોલે છે.
જૈન કથા કહે છે કે સાત રાત પૂરી થતાં, ગોશાલક મરણ પામે છે. આ બાજુ મહાવીરને પણ પિત્તજ્વરનો દાહ ઉપડે છે. લોકોને થાય છે કે ગોશાલકના કહ્યા પ્રમાણે મહાવીર મૃત્યુ પામશે. તે જ અરસામાં મહાવીરના પૂર્વકાળના જમાઈ જમાલિ પણ મોટી સંખ્યાના અનુયાયીઓને લઈને મહાવીરથી છૂટા પડે છે. આથી, ચારે તરફ અફવા ફેલાઈ જાય છે કે મહાવીર સ્વામી પોતે મરવા પડ્યા છે અને તેમનો સંઘ વેરણછેરણ થઈ જાય છે.
પરંતુ ભવિષ્ય ભાખ્યા મુજબ મહાવીર ફરી સાજા થઈ જાય છે અને વળી પાછા વિહારયાત્રા શરૂ કરે છે. બે તપસ્વી સાધુ વચ્ચે થયેલા આ વાદવિવાદને લીધે લોકોમાં ચાલતી વાતો સાંભળી ભગવાનના એક શિષ્યને ખૂબ જ આઘાત લાગે છે, એને સમજાવતાં મહાવીર ફરી કહે છે કે, “હું હમણાં કાંઈ મરવાનો છું નહીં. હજુ તો હું બીજાં સોળ વર્ષ જીવવાનો છું. માટે તું મેટ્રિક નગરમાં રહેતી રેવતી નામની ગૃહિણીને ત્યાં જા. તેણે મારા માટે રાંધીને ભોજન તૈયાર કર્યું છે. તેને કહેજે કે મારા માટે તૈયાર થયેલું ભોજન નહીં, પણ તેના પોતાના માટે જે ભોજન એણે બનાવ્યું છે તે તને આપે. તું એ મારા માટે લઈ આવ.''
મહાવીરે એ ભોજન લીધું પછી પેલો પીડાકારી રોગ શાંત થતો ગયો. ધીરે ધીરે ગુમાવેલી શક્તિ પણ પાછી આવતી ગઈ અને ચાતુર્માસ પછી વિહાયાત્રા પાછી ક્રમ મુજબ ચાલુ થઈ
ગઈ.
