________________
૨૧
વર્ધમાન મહાવીર બને છે કુલવૃદ્ધાએ તેમ જ અન્ય કુટુંબીજનોએ ઊભરાતા હૃદયે અને ખચકાતી વાણીએ એમને આશીર્વાદ આપ્યા કે, “લીધેલા વ્રતમાં અડગ રહેજે, સંકટો અને મુશ્કેલીઓથી ગભરાશો નહીં, તથા એવો પુરુષાર્થ દાખવજે કે જેથી શીધ્ર તમારું લક્ષ સિદ્ધ થાય.'' ત્યાર બાદ પ્રણામ કરી, એમને એમના ગંતવ્ય સ્થાને જવા માટે સાવ એકલા છૂટા મૂકી આખો સમુદાય પોતાના નગરમાં પાછો ફર્યો.
આમ, વૈશાલી નગરના સપુત્ર એવા વર્ધમાનની જિંદગીના ત્રીસ વર્ષનું પૂર્વ પર્વ એના અંતિમ ચરણે પહોંચ્યું અને જીવનસાગરમાં વર્ધમાને વિલોપાઈ જઈ “મહાવીર'નાં નવજીવનનું પ્રયાણ આરંભાયું. મિત્રો, સ્વજનો, સગાંસંબંધીઓ, નગરજનો અને અત્યાર સુધીના જીવનમાં અત્યંત નિકટસ્થ એવાં પરિવારજનને અંતિમ વિદાય આપી. મહાવીરે ત્યાં જ પ્રતિજ્ઞા કરી કે હવેથી બાર વર્ષ સુધી હું દેહની આળપંપાળ, સારસંભાળ કે મોહમમતા રાખ્યા સિવાય, જે કોઈ વિઘ્નો અને સંકટો આવી પડશે તે બધાં નિશ્ચલ મને સહન કરીશ. આ તો થઈ દેહની તિતિક્ષા. મનની તિતિક્ષા માટે સંકટો નાખનાર તરફ સમભાવ રાખવાનો સંકલ્પ પણ કર્યો.
દીક્ષાગ્રહણ સમયે મહાવીર સ્વામીના શરીર ઉપર કેવળ એક જ વસ્ત્ર હતું. એમની યાત્રા શરૂ થાય છે એટલામાં જ એક ગરીબ વૃદ્ધ બ્રાહ્મણ એમની પાસે આવી પહોંચી કહે છે કે, “મહારાજ, હું તો જન્મથી ગરીબ માણસ છું. દીક્ષા વખતે તમે અસંખ્ય ગરીબોને દાન આપીને એમનું દળદર ટાળી દીધું, પણ હું અભાગિયો એ ટાણે જ બહારગામ ભટકવા ચાલી નીકળેલો એટલે હું સાવ કોરીકટ જ રહી ગયો છું. પ્રભુ, કૃપા કરીને મારું દળદર ફેડો !''
