________________
ભકતજનોની વચ્ચે
૧૯ નથી મથામણ કરી. એ એમને સહજ મળી છે. એમાં રૂપ છે અને રૂપમાં ભળેલું લાવણ્ય પણ છે. એમાં કંઠનું માધુર્ય છે. એમાં નિખાલસ વાણી છે. એમાં અનેક કષ્ટો સ્વેચ્છાથી સહન કરવાની તિતિક્ષા છે અને તાકાત છે. એમાં સૌ કોઈ ઉપર સ્નેહ ઢોળવાની તત્પરતા છે. એમાં અટપટા પ્રશ્નોને રમતાં રમતાં ઉકેલી નાખવાનું જ્ઞાન છે. એમાં ભોળપણ પણ છે અને અગાધ ઊંડાણ પણ છે.
એક વાર મા ભક્તજનોની વિદાય લઈને આશ્રમમાંથી એક વન્ને બહાર નીકળી પડ્યાં. એ વખતે ભાવાવેશમાં આખું સ્તોત્ર નીકળ્યું. પાછળથી એમણે તે ઉતરાવેલું પણ ખરું. એનો ભાવાર્થ આવો હતોઃ ““તમે જ્યોતિ સ્વરૂપ છો, પ્રગટ થાઓ. તમારામાંથી સૃષ્ટિનો વિસ્તાર થઈ રહ્યો છે. ભવભયહારી તમે જ છો, પ્રગટ થાઓ. જેમાં હું અવસ્થાન કરું છું તે તમે જ છો. અમારા ભક્તોમાં પણ તમે બિરાજે છો. તમે મને તમારામાં આકર્ષી લો, તમારાં જ બે રૂપ છેઃ મુમુક્ષુ ને મોક્ષદાતા, હું જ મહાભાવ ને મહામાયા. મારી ભક્તિ તે મોક્ષનો હેતુ છે, જે કાર્યકારણાત્મક રુદ્ર છે, તેમની હું સ્તુતિ કરું છું.'
મા કહેતાં કે એમના દેહમાંથી છૂટી પડેલી જ્યોતિ અવકાશમાં ફેલાઈ જતી એમણે નીરખી છે. ભક્તોને એ સમજાવતાં કે તમારી સાધક અવસ્થામાં પ્રત્યક્ષ કમોંની પછવાડે ઘણાં પરિવર્તનો પરોક્ષ રીતે થતાં રહે છે. જમીનમાં વાવેલા બીજને અંકુરો ફૂટે તે ક્યાં દેખાય છે? કોઈ વાર પથારીમાંથી ઊઠતાંવેંત મા કહેતાંઃ ““હું હમણાં જ પણેથી આવું છું. ત્યાં આવું બન્યું.'' પાછળથી ખબર મળતી કે એમણે કહેલું બરોબર હતું. એમ પરોક્ષ રીતે કોઈ વાર
