________________
શ્રી શ્રીમા આનંદમયી મા ‘‘પૂર્ણ બ્રહ્મ, નારાયણ.'' એ જ ઉત્તર એમને પણ મળ્યો. પણ પતિને શું સૂછ્યું કે એમણે કહ્યું: ““કોઈક પરચો બતાવો તો માનું!'' માં ઊભાં થયાં અને એમના માથેથી પગ સુધી આંગળી ફેરવી. એમની તો આંખો ઊંચે ચડી ગઈ. શરીર બેહોશ બની ગયું. એક કલાક એમ જ વીતી ગયો. એટલામાં નિશાળેથી આશુ ઘેર આવ્યો. જોયું તો કાકા બેહોશ. માની હાલત પણ અજબ. સૌ ચૂપચાપ, ભયભીત. આશુ ત રડી પડ્યો. આશુ તે રેવતી-મોહનનો-જેઠનો-પુત્ર, એ મારી પાસે રહેતો હતો.
હવે જાનકીબાબુએ હાથ જોડ્યા, કહ્યું: ‘ભોળાનાથને ઠીક કરી દો.' માએ ફરી આંગળી ફેરવી અને એમને જાગ્રત કર્યા. એ સફાળા ઊઠીને બોલ્યા: ““અરે, હું ક્યાં હતો? કેટલો આનંદ! કેવો અવર્ણનીય અનુભવ!'' એ પછી મા પણ સ્વસ્થ થઈને બેઠાં, જાણે કંઈ બન્યું જ નથી.
દીક્ષાનો દિવસ અને સમય આવતાં, ભોળાનાથને સ્નાન કરી આવવાનું કહ્યું, નવું વસ્ત્ર પહેરીને આસન પર બેસવા કહ્યું. આ તમામ સમય દરમિયાન માના મોંમાંથી મંત્રો નીકળી રહ્યા હતા.
ત્યાર બાદ તેમને બીજમંત્ર આપ્યો, અને તેના જપ કરવા કહ્યું. માંસાદિક આહારનો ત્યાગ કરવા કહ્યું અને હૃદયથી શુદ્ધ રહેવા જણાવ્યું. મા પતિના ગુરુપદે બેઠાં. મા એમના પતિનાં પણ મા બની ગયાં.
સં. ૧૯૭૯ના વર્ષમાં માએ મૌન ધારણ કર્યું. આ મૌન ત્રણ વર્ષ સુધી રહ્યું. પરંતુ ભૂમિ ઉપર કોઈ કોઈ વાર એ રેખા દોરતાં, અને મંત્રોચ્ચાર કરતાં. એવે સમયે મા વાત કરી શકતાં, પરંતુ
