________________
સ્વામી વિવેકાનંદ મુસાફરીને અંગે થાકેલા ચહેરાને લીધે એમને ખૂબ જ કડવા અનુભવો થયા. કોઈએ તોછડાઈ દાખવી, તો કોઈએ અપમાન કર્યું. આખરે અકળાઈ ગયેલા સ્વામીજીએ એક મોટા લાકડાના ખોખામાં પેસીને કડકડતી ઠંડીમાં રાત પસાર કરી. જીવનમાં અમુક વસ્તુઓ નાટકીય ઢબે બનતી હોય છે. સ્વામીજીના આશ્ચર્ય વચ્ચે સામેના મોટા મકાનનું બારણું ઊઘડ્યું. એક પ્રભાવશાળી બાઈએ અત્યંત સંસ્કારી અને મૃદુ સ્વરે પૂછ્યું: ‘‘સાહેબ! શું આપ ધર્મપરિષદના પ્રતિનિધિ છો?'' સ્વામીજીએ હા કહીને મુશ્કેલીઓ રજૂ કરી, ત્યારે એ બહેને તરત જ એમને પોતાના ઘરમાં આવવાનું કહ્યું અને એમને એક ખંડમાં લઈ જવાની અને એમને બધી સગવડો આપવાની નોકરોને આજ્ઞા કરી. સ્વામીજી નાસ્તો કરી લે એટલે પોતે જાતે પરિષદની ઑફિસમાં લઈ જશે એવું પણ બાઈએ કહ્યું. ખરે વખતે આમ ઈશ્વરે એમને મદદ મોકલી. એ ભલી બાઈનું નામ મિસિસ જ્યોર્ય ડબ્લ્યુ હેલ. પછી તો એમનું આખું કુટુંબ સ્વામીજી સાથે સ્નેહગાંઠથી બંધાયું. હવે રસ્તો સરળ બની ગયો હતો. ઈશ્વરની અનુકંપાની સ્વામીજીને પ્રતીતિ થઈ રહી હતી. પરિષદના પ્રતિનિધિ તરીકે તેમને સ્વીકારવામાં આવેલ તદુપરાંત પૂર્વના અન્ય પ્રતિનિધિઓ સાથે એમને ઉતારો પણ આપવામાં આવેલ. એમણે અમેરિકામાં પગ મૂક્યો ત્યારથી માંડીને આ ધર્મપરિષદમાં આવ્યા ત્યાં સુધીમાં એમણે અગિયાર ભાષણો આપ્યાં હતાં, અને અમેરિકન જીવનની વિવિધ બાજુઓ પણ જોઈ લીધી હતી. આવી રહેલા મહાન પ્રસંગ માટે આટલી તૈયારી પૂરતી હતી.
આખરે, શિકાગોની આર્ટ ઈન્સિટટ્યૂટના વિશાળ મકાનમાં, “હૉલ ઑફ કોલંબસ' તરીકે ઓળખાતા વિશાળ ખંડમાં, સને
