________________
મદીના પર કુરેશીઓના હુમલા બોજો તેમને માથે હતો. તેમની ટેવ પ્રમાણે ઉપવાસ અને પ્રાર્થના મારફત તેમણે પોતાના પાલનહાર પાસે આદેશ માગ્યો. કુરાનમાં પહેલવહેલી લડાઈની પરવાનગી આપતી આયતો આ રીતે ઊતરી :
“જેમની સાથે બીજાઓ લડવા આવે છે તેમને પણ લડવાના રજા આપવામાં આવે છે, કારણ કે એ એમના પર જુલમ છે. ખરેખર અલ્લા તે લોકોને મદદ કરવાને શક્તિમાન છે, જેમને ફક્ત એટલું કહેવાના ગુના માટે કે “એક અલ્લા જ અમારો પાલનહાર છે. તેમનાં ઘરોમાંથી અન્યાયપૂર્વક કાઢી મૂકવામાં આવ્યા છે.
“જે અલ્લાએ આ પ્રમાણે કેટલાક લોકો(આતતાયીઓ અથવા લડાઈખોરો)ને બીજા લોકોની માફક હઠાવ્યા ન હોત તો ખરેખર દુનિયાના મઠ, દેવળ, યહૂદીઓનાં મંદિર અને બીજાં બધાં (ધર્મવાળાનાં) પૂજાલય જેમાં વારંવાર અલ્લાનું નામસ્મરણ થાય છે તે કયારનાં પાડી નાખવામાં આવ્યાં હોત.” (૨૨-૩૮થી ૪૦)
અલ્લાને માર્ગે તે લોકો સાથે લડો જેઓ તમારી સાથે લડે છે. પણ હદ બહાર કદી ન જાઓ. ખરેખર હદ બહાર જનારાઓને અલ્લા ચાહતો નથી.
“અને જે તેઓ લડાઈ બંધ કરી દે તો તમે, જેઓ જુલમ કરવાનું ચાલુ રાખે તેમના સિવાય બીજાઓ સાથે દુશ્મનાવટ ચાલુ ન રાખો.” (૨–૧૮, ૧૩)
મહંમદસાહેબને કે તેમના સાથીઓને આથી સંતોષ ન થયો. પોતાના બચાવને નામે પણ લડાઈ કરવાથી તેમનું દિલ દૂર ભાગનું હતું. તેઓ વિચારવા લાગ્યા કે મક્કાથી આવનાર લશ્કરમાં ઘણા અમારા નજીકના સગા હશે. આ લોકો અને તેઓ બધા એક દાદાનાં સંતાન હતા. કુરુક્ષેત્રના મેદાનમાં અર્જુનની સામે જે ધર્મસંકટ હતું, જે જાતની મૂંઝવણમાં તે પડ્યો હતો તે જ જાતની મૂંઝવણમાં મુસલમાનો પડયા હતા. મહંમદસાહેબે ફરીથી ઉપવાસ કર્યા અને પ્રાર્થના કરી. પોતાના અંતરમાં બેઠેલા ઈશ્વર તરફથી તેમને આદેશ મળ્યો:
તમને લડાઈની રજા આપવામાં આવી છે પણ તમને લડાઈ માટે તિરસ્કાર છે. એમ બને છે જે વસ્તુ તમારે માટે
