________________
કંચન ને કામિની મૂક્યો. હું શહેરમાં ગયા. ત્યાં બધી વાતે સાહ્યબી છે, પણ સાલી તબિયત જરા ઢીલી ઢીલી રહ્યા કરે. બે મહિનાથી શરીરમાં લોહી ઓછું થયું છે.”
ખાતા–પીતાં લેહી ઓછું ?' “ભૂખ જ ક્યાં લાગે છે?”
ભૂખ ન લાગે? કામ કરીએ ને ભૂખ ન લાગે, એ તે નવી નવાઈની વાત ! ભાઈ, ત્યારે શહેરમાં તે જોઈ જોઈને હરખે મારા લાલ! શું મારી બેટી ભપકાવાળી દુકાને ! પણ આ તે ખાવાપીવાનું ખેરસલા ને સુઈ રહેવાની મજા !' આનંદી રૂપે વળી ખીલી ઊઠ્યો.
“સારામાં સારા દાક્તરની દવા લીધી, પણ લેહી છાંટોભાર ન વધ્યું તે ન વધ્યું. દાક્તર થાક્યો. કહે: તમારા ગામે હવાબદલે જાઓ!” સુમને પિતાની સાચી બીના રજૂ કરી.
ભલે આવ્યા સુમનભાઈ! મારાં સધીમા ખમ્મા કરે તમને ! .” રૂપાએ હાથનો લોં કે કર્યો,-એનું ચાંદીનું કડું શહેરીની રિસ્ટ વૉચની શોભાને વીસરાવી રહ્યું –અહીંનું પાણી તે માના ધાવણ જેવું છે. સુમનભાઈ માને તે એક વાત કહું. આવ્યા છે ત્યારે હાલે મારી સાર્યું (ઊંટ)માં. સાંઢયું તે શક્તિમાન અવતાર કહેવાય. ભગવાને જ આપણા જેવાને પીવા મળે માટે એ દૂધને દહીં ને ઘી બનતું રોયું છે. બસ પીઓ ને પીઓ! પીઓ તે નકરું લેહી ! લોહી! દાક્તરના સોયા તે બાપ, તમે સુધરેલા ખમી શકો, એના કરતાં તલવારનો ટચકો સારો !” રૂપાએ કહ્યું.
રૂપા, જંગલમાં આથડવું એ અમારું કામ નહિ. ખુલ્લામાં રહીએ તે શરદી લાગે ને “ન્યૂમોનિક” થઈ જવાય. તાપમાં ફરીએ તે લુ લાગે ને “સનસ્ટ્રોક' લાગી જાય. છાણમૂતરની ગંધ અમારાથી ન સહેવાય.”
