________________
દશિયે
[ વાર્તા સાતમી] ઉનાળાની રાત અરધી વીતી ગઈ હતી અને કાઠ્યિાવાડની વેરાન ભૂમિ પર વાતે ઊને પવન કંઈક શીળો બન્યો હતો. વઢવાણ કાંપના સ્ટેશન પર ઊભેલા ટપાવાળાઓ ઝોકે જતી આંખને ચાના
કટીંગ” (અરધિયું) ના જોરે અને નવનવા ટોળટપ્પાના રસ જાગતી રાખી રહ્યા હતા.
મોરબીને મેલ આજે કંઈક વધુ મોડે હતો. કંઈક વધુ મોડે કહેવાનો અર્થ એ કે આ ભૂમિની ગાડીઓમાં લગભગ બધી જ ગાડીઓ શાન્ત સ્વભાવની અને નિરાંતવી ચાલનારી છે; એટલે પા– અડધે કલાકનું બેડું એ કદી મેડું લેખાયું નથી. ઊલટું એ મોડું ઉતારુઓની પ્રશંસા પણ પામ્યું છે. પણ આજે મોરબીને મેલ પાસે સવા બે કલાક “લેઈટ' હતા.
સ્ટેશન માસ્તરે પણ વીઝીટીંગ રૂમમાં નિરાતે મુકાવ્યું હતું, ને ટિકિટ માસ્તર પણ બાર સવાબારમાં કામ પતાવી ખુરશીમાં લાંબા
થયા હતા.
“ખાસ્સા સવા બે કલાક !' સ્ટેશનના એક ખૂણે અડે અડ બેઠેલી બે વ્યક્તિઓમાંથી એકે કહ્યું.
કરીગાળો છે ને ! પારસલે ઉતારતાં-લેતાં મોડું થઈ જાય.
