________________
રામાયણની નિર્વાસિતા [ વાર્તા છઠ્ઠી ]
ડકારણ્યનાં જંગલોમાં, ગાદાવરી નદીને તીરે, દેવ જેવા સુંદર પુરુષ અને દેવી જેવી લાવણ્યભરી કાઈ સ્ત્રી આવી વસ્યાં હતાં. ખરષ્ટ ચામડીવાળા, ચીખા નાકવાળા ને કાળા વર્ણવાળા જનપદેાના પ્રદેશમાં સુરેખ અવયવાવાળાં, સુડાલ નાકવાળાં ને ચંપાકળી જેવા ઉપડતા વર્ણવાળાં એ સ્ત્રી-પુરુષ હતાં.
વનનાં દેવ-દેવી જેવાં એ દીપતાં હતાં. કદી કાને કેસૂડાનાં કુંડલ પહેરતાં, તે કદી માથે આશ્રમજરી ચાલતાં, દેશના અમેાડા તા સહુ જેવા હતા, પણ કેશગુંફ્નની એમની કલા અને ખી હતી.
પુરુષની કાન્તિ ભર્યાં ભર્યાં પુષ્કરાવત મેધ જેવી હતી, તે સ્ત્રી ઈન્દ્રધનુના રંગ જેવી સુરંગી હતી. જનપદનાં વાસી ભીલ ને ભીલડી, રાક્ષસ તે રાક્ષસી, ભૂતા, વાનરા, ક્ષા ને પિશાચેા આ રૂપકડાં નરનારને જોવા ટાળે વળીને આવતાં.
યથેચ્છવિહારી આ પ્રદેશ હતા. આ પ્રદેશની પ્રણાલિકા એવી હતી કે સ્ત્રી કાઈ સુંદર નરને જુએ કે તેની પાસે જાય, તેને આમન્ત્ર, સાથે રહે, તે મેાજ કરે !
પુરુષ કાઈ સુ ંદર સ્ત્રીને જુએ કે એને વિલાસ માટે આમત્રે. આમાં કાઇ પ્રત્યવાય ન ચાલે. પ્રત્યવાય ખડા થાય તે। સખળ હુમેશાં
