________________
सर्ग १७ : श्लो० ८२-८३ ]
सौभाग्यम्
શ્લેાકા
जीन पशु [लभनगर, नूनागढ़, मांगराज, वेरावण, प्रभासपालु महि] गाभीना સ ંઘે। આવીને સૂર્યની જેમ આચાય ભગવંતની ઉપાસના કરતા હતા અને અપૂર્વ આનંદથી પુષ્ટ બનેલા તેએ! રાજાઓની જેમ યાચકોને અશ્વ આદિનાં દાન આપતા હતા. ॥ ૮૧ ૫
आगृह्णतस्ताननुगृह्य लोकांस्तत्रांशुसंघोंऽशुमतीव तिष्ठन् । पर्जन्यकालोऽभ्रमिवोन्नताख्यं व्यातन्तनी दुन्नतिमत्पुरं सः ॥ ८२ ॥
८११
स सूरिरुन्नताख्यं पुरम् उनानामनगरतुन्नतिमत् शोभासंपन्मयं व्यातन्तनीतिनोति स्म विशेषेण कृतवान् । क इव । पर्जन्यकाल इव । यथा वर्षासमयः अभ्रं मेघमुन्नतिमत्समुन्नतं नीरभरैर्नीभूतं व्यातनुते । स किं कुर्वन् । तत्रोन्नतनगरे तिष्ठन् स्थितिं कुर्वन् । क इव । अंशुसंघ इव । यथा किरणगणोंऽशुमति भास्करे तिष्ठति । तत्र तिष्ठन् किं कृत्वा । तान् द्वीपोन्नतनगरसंबन्धिनो लोकान् श्राद्धजनाननुगृह्य तेषामुपरि अनुग्रहं कृत्वा । ताकि कुर्वतः । आगृहणतः श्रीपूज्या अस्मदुपरि प्रसादं प्रणीय अत्रैव चतुर्मासीं कुर्वन्तु इत्थमाग्रहं कुर्वतः ॥ इत्युन्नतनगरे चतुर्मास्यवस्थानम् ॥
શ્લેાકા
ઊના નગરના સધના અતિ આગ્રહથી સંધ ઉપર અનુગ્રહ કરીને, જેમ કિરાને સમૂહ સૂર્ય માં રહે તેમ આચાય દેવે ઊના નગરમાં ચાતુર્માસિક સ્થિરતા કરી અને જેમ વર્ષાકાળ મેષને ઉન્નત બનાવે તેમ ઊનાનગરને ઉન્નતિવાળું બનાવ્યું. ॥ ૮૨
घोरामनुष्ठानविषां विधातुरुग्रं तपस्तेज उदीयते स्म ।
दोषालिमालम्भयतो व्रतीन्दोरिवोत्तराशां भजतो गभस्तेः ॥ ८३ ॥
व्रतीन्दो हररेरुग्रं परपाक्षिकरसां तपसां तेजो ज्योतिः प्रतापश्च उदीयते स्म प्रकटीभू । किंभूतस्य व्रतीन्दोः । घोरामपरेषां मन्दसत्वानां भयंकरामनुष्ठानविधां क्रियाप्रकारं विधातुः विदधातीत्येवंशी हस्य । शीले तृञ् कतुर्वा तृवुणौ । किं कुर्वतः । दोषाणामपगुणानां - वीर्य-भोग-उपभोगाख्या नाम पञ्चान्तरायकर्माणि हास्यरति अरति-भय- जुगुप्सा शोक-काम- मिथ्याज्ञान- निद्रा-विरति-राग-द्वेषा इत्येतेषामष्टादशसंख्याकानां दोषाणामालिं पङ्क्तिमालम्भयतो मूलादुच्छिन्दतो निघ्नतः । पुनः किंभूतस्य । उत्तरामग्रिमां मोक्षलक्षणाशाम वाञ्छां भजतः श्रयतः । तेजः कस्येव । गभस्तेरिव । यथा उत्तराशां कौबेर्री दिश
दान-लाभ