________________
सर्ग १३ श्लो० १९८-१९९]
हीरसौभाग्यम्
४४१
हे स्थानसिंह, तेन कारणेन गुरूणां तव धर्माचार्याणां हीरसूरीणां वृत्तं साध्वाचारादिकमाचरण' मे मत्पुरोऽग्रे त्वया किंचन किंचिदपि न प्रतिपाद्यते स्म न प्रोक्तम् । युक्तोऽयमर्थः । यतः कारणात् स्वस्यात्मनः गृहस्याभिमुखीभविष्णु सद्मनः संमुखभवनशीलां मन्दिरे समागच्छती सुरसौरभेयी कामधेनु को जन उपेक्षते । अपि तु न कोऽपि । सर्वोऽप्यायान्ती समीहते ॥
લેકાર્થ
તે માટે હે થાનસિંહ, તારા ધર્માચાર્યને કંઈપણ સાધ્વાચાર મારી આગળ તે ४ह्यो नथी, पाताना ५२-भाग भापती मधेनुनी ४ पेक्षा ४२ ! બરાબરને ?” મે ૧૯૮
रामाङ्गजो मध्यमलोकपालवत्क्रादिदं वाङमयमभ्युदीतम् । निपीय भृङ्गो मकरन्दमम्भोरुहादिवामोदभरं बभार ॥ १९९ ॥
स्वर्गपातालयोरपेक्षया मध्यमः अधः पातालमुपरि च स्वर्गः तयोर्मध्यवर्ती मध्येवर्ती मध्येभयो मध्यमस्तादृशो लोको विश्वभुवनं तस्य पालयिता अकबरस्तस्य वत्क्रावदनादभ्युदीत प्रकटीभूत वाङ्मयं वाक्प्रपञ्चम् । वचनरचनामित्यर्थ: । 'इतीदृशैस्त विरचय्य वाङ्मयैः' इति नैषधे । 'एवंविधैः वचःप्रपञ्चः' इति तवृत्तिः । रामाङ्गजः स्थानसिंहो निपीय सादरमाकर्ण्य आमोदभर प्रमोदातिशयं बभार । क इव । भृङ्ग इव । यथा भ्रमरः अम्भोरुहात् पद्मादुदीत मकरन्द निपीयास्वाद्य आमोदभर परिमलातिरेकप्रमोदाधिक्यं धत्ते ॥ इति स्थानस्य साहेः प्रश्नोत्तरम् ।।
શ્લોકાથ
મધ્યકના લેકપાલ જેવા બાદશાહ અકબરનાં આવાં વચન આદરપૂર્વક સાંભળી જેમ ભ્રમર કમલના રસનું પાન કરીને આનંદિત બને તેમ થાનસિંહ અત્યંત આનંદ ધારણ કરનારા બન્યા. ૧૯ છે
हि० सौ० ५६
