________________
सर्ग १३ श्लो० ९८-१००]
हीरसौभाग्यम्
શ્લેકાર્થ
તે અવસરે દાનવીરોની પ્રમાણાતીત દાનધારા જોતાં કુબેરના મુખ ઉપર મલિનતા આવી ગઈ ! (કવિ કહે છે કે, “ત્યારથી આરંભીને જગતમાં કુબેર એટલે કુત્સિત शरीरवाणा ! म रीते २' नाम साथ थयु ! ॥ ८ ॥
तदार्थिवाञ्छावचनानुरूपं विहापितं सप्तहयोऽवसाय । करान्सहन प्रविसार्य वाहमिवाष्टमं तत्पुरतो वृणीते ॥ ९९ ॥
तदा तस्यां दानवेलायां सप्तहयः सूर्यः सहस्र दशशती करान सहनसंख्याकान् हस्तान् विसार्य कराः किरणाः हस्ताश्च । अष्टम वाहं तुरङ्ग तेषां वदान्यानां पुरतोऽग्रे वृणीते याचतीव । किं कृत्वा । अर्थिनां याचकानां वाञ्छाया मनसोऽभिलषितस्य वचनस्य याचनारुपवाक्यस्य चानुरूपं तुल्य योग्य वा विहापित वितरणम । दानमित्यर्थः। अवसाय विज्ञाय ॥ इति सूरिदेशनानन्तरं श्राद्धदानम् ॥
શ્લેકાર્થ
તે અવસરે યાચકની ઈચ્છાને અનુરૂપ દાન દેતા દાનેશ્વરીઓને જાણીને સાત ઘડાવાળે સૂર્ય પોતાનાં કિરણે રૂપી હજાર હાથ પસારીને દાનેશ્વરી આગળ જાણે આઠમા અશ્વની યાચના કરતે ન હોય ! ! ૯ છે
अथ वर्षागमनारम्भः
हन्तुं तपतॊरिव तापमुास्तदाम्बरेऽम्भोधर उल्ललास । पुरंदरः सूरिपुरंदरस्य विवन्दिषुः पत्कजमागतः किम् ॥ १० ॥
यदा यस्मिन्नेव दिवसे श्रीहीरविजयसूरयो जगन्मल्लकच्छवाहगृहे समेतास्तदा तस्मिन्नेब वासरापराह्नसमये अम्बरे आकाशेऽम्भोधरः सजलजलवाहः उल्ललास उन्नमय्यायाति स्म । उत्प्रक्ष्यते-उाः पृथिव्यास्तपतॊग्नीष्मकालस्य । निदाघसमयजनितमित्यर्थः । ताप संज्वर' तप्तिबाहल्यं हन्त व्यापादयितमिव । पुनरुत्प्रेक्ष्यते-सुरिपुरंदरस्य हीरसरिवासवस्य अथ च सूरेः स्वीयाचार्यस्य वाचस्पतेः पुरंदरस्य स्वामिनः पत्कजं
