________________
[ सर्ग १२ श्लो० ८९-९१]
हीरसौभाग्यम्
३०५
Aોકાઈ
ચંદ્રકિરણના સંપર્કથી વિમલ વસહીના શિખર ઉપર રહેલા ચંદ્રકાંત મણીઓમાંથી નીકળતા જલમાં પ્રતિબિંબરૂપે રહેલે ચંદ્ર જાણે ક્ષીરસમુદ્રની કલ્પનાથી પિતાના મંડલમાં રહેલા લાંછનરૂપ કાદવને સાફ કરવા માટે આવેલ ન હોય! ! ૮૯
यन्मणीमयशिखामु बिम्बितं बिम्बमम्बरमणिर्वहन्व्यभात् ।
ईयिवानयमियत्तया श्रियः कौतुकादनुमिमीषयास्य किम् ॥ ९०॥ यस्या विमलवसतेर्मणीमयशिखासु रत्नराशिरचितशिखरेषु बिम्बित प्रतिबिम्बमत्यच्छतया संक्रान्त बिम्ब स्वमण्डल वहन्नम्बरमणिर्गगनरत्न भास्करो व्यभाद्भासते स्म । उत्प्रेक्ष्यते-कौतुकात्कुतूहलादस्य मूलप्रासादस्यश्रिया लक्ष्म्या इयत्तया एतावत्प्रमाणत्वेनानुमिमीषया अनुमातु प्रमाणीकर्तुमिच्छया अयं भास्वानीयिवान्कि चैत्ये समेत इव ॥
શ્લેકાર્થ વિમલવસહીનાં મણમય શિખર ઉપર જેનું પ્રતિબિંબ પડે છે, તેવા પિતાના બિંબને વહન કરતે સૂર્ય શેભે છે, તે જાણે કૌતુકથી ચૈત્યની લક્ષ્મીનું પ્રમાણ કાઢવાની ઈચ્છાથી સૂર્ય પ્રમાણ લક્ષ્મી છે કે શું ? એ માપ કાઢવા માટે જ જાણે ચૈત્યમાં भावे न य ! ॥ ८ ॥
इह जिनालयवज्रविनिर्मिताम्बरविलम्बिशिखाग्रनिघर्षणात् । उरसि रन्ध्रमजायत यामिनीप्रणयिनः कपटादिव लक्ष्मणः ॥ ९१ ॥
यामिनीप्रणयिनो निशाप्राणनाथस्योरसि वक्षःस्थले । उत्प्रेक्ष्यते-लक्ष्मणो लाञ्छनस्य कपटाद्रन्ध्र छिद्रमजायत जातमिव । कस्मात् । इहार्बुदपर्वते जिनालयस्य भगवद्गृहस्य वज्ररत्नैहीरकमणिभिनिर्भिताया रचितायास्तथा अम्बरमाकाशमालम्बते आश्रयते इत्येवशीलायाः शिखायाः शिखरस्य अग्रे उपरितनभागेऽतिघर्षणात नितरां घृष्टेः ॥
हि सौ० ३९
