________________
૨૫૪
· શ્રાવક કવિ ઋષભદાસકૃત
પુન્નાગ નારિંગ નાગ, ઉગ્યા સીસવ સાગ; તાલ તમાલ રસાલ, પ્રીઅંગ જાંબૂહ તાલ. અશોક આંબલી અંબ, દીસે કેલિના થંભ;
દાડમ વૃક્ષ ગંભીર, તેણે શોભે નદીના નીર. ઊતરી આગલી જાવે, દાઠા મહુઆ માંહિ આવે; દેલવાડે બહુ દેવ, કરિ અજારાની સેવ. દશરથ બાપૈં ભરાવ્યો, સોરઠ દેશમાં આવ્યો;
કહું ઉતપતિ સુણો નેટ, વાણિગ સાગર સેઠ. વાહણે ચઢ્યો એક વાર, ગાજે ગગન અપાર;
ઉલ્ડસે સાગરનીર, ગાજે સબલ ગંભીર. મચ્છુ પ્રગટ બહુ થાય, ભયંકર સબલ જ દેખાય;
વાહણ પાતાલમ્યાં જાય, ગગન લિંગ ઊંચું થાય. સાગર સાહા મનિ લેખે, કુણ દુખ સઘલાંનું દેખે;
ઝંપાવઉં સાગર માંહિ, અણસણ કરતો તે ત્યાંહિ. સતી પદ્માવતી આવે, સુપરેિં માર્નિ બોલાવે;
મ મરે શેઠજી આપ, કીજે શ્રી પાસનો જાપ. સાયર માંહિ જિન જેહો, તુમ પ્રતિમા લીઓ તેહો; પદ્માવતી પેટી આલે, સાગર પ્રતિમાને ઝાલે. દેવી બોલીએ તામો, જિહાં અજાડુંઅ ગામો;
વચન તે માહારૂં કરેજે, નગરી રાજાનૢિ જઈ દેજે. એમ કહી દેવીઅ જાઈ, વાહાણ તર્યું સુખ યાંહિ; આવ્યો અજારે જ્યારે, પેટી આપતો ત્યારે. પ્રગટ્યો પેટીથી જાણ, પૂરવ દિશિ જિમ ભાણ; ટાલે સકલ તે રોગો, આપે સકલ સંયોગો. નૃપમહિમા વાધ્યો સારો, આપ્યાં ગામ તે બારો;
ઉતપતિ એ જિન કેરી, કરવા તે પૂજો મૂતિ ભલેરી. તે જિન જુવ્હારતો હીરો, રહ્યો અંજારે તે ધીરો; ઉપાશરે ઊતર્યા જ્યાંહિ, દીવનો સંઘ આવ્યો ત્યાંહિ. હીરને તેડીને જાવે, શિર ચંદરૂઆ ધરાવે;
કનકકલશ શિરિ ધરતી, આગલિ નારી સંચરતી. શ્રી સિણગાર કરેય, વંદન ગઈ રૂઢિ લેઈ; પુરુષ બનાવે એ વાગા, જઈ ગુરુ પાએ
૨૨૧૦
૨૨૧૧
૨૨૧૨
૨૨૧૩
૨૨૧૪
૨૨૧૫
૨૨૧૬
૨૨૧૭
૨૨૧૮
૨૨૧૯
૨૨૨૦
૨૨૨૧
૨૨૨૨
૨૨૨૩
૨૨૨૪
લાગા.
૨૨૨૫
કાંગ (સં. પ્રિયં) ૨૨૧૬૨
ટિ. ૨૨૧૦.૧ સીસવ = સીસમનું વૃક્ષ ૨૨૧૦.૨ પ્રીઅંગ
=
ઝંપાવઉં = ઝંપલાવું; અણસણ = અનશન, ઉપવાસ ૨૨૧૭.૨ પાસ = પાર્શ્વનાથ
–
