________________
શ્રી હીરવિજયસૂરિરાસ
૨૦૯
ટોણાં તંત નહિ ઉંજણી, કરું બંધગી સાહિબ તણી;
અવલ જમાના હોયે યદા, મેં ભી ખુદા પાઉંગા તદા. ૧૮૨૦ સુણી વાત બોલ્યો તવ મીર, મત દુહવણ માનો ગુરુ હીર;
હિંદુ ખુદાકું નહિ પાવતા, મુસલમાન ઉહા જાવતા. ૧૮૨૧ આગે વાત કહે તે ઉબડે, મુસલમાન તે હિંદુ લડે;
હિંદુ કહે અમ ટુકડો ખુદા, તુરક કહે નજીક હમ સદા. ૧૮૨૨ વઢી વિચાર કરે નર તેહ, ખુદાને ઘરે જઈ આવે જેહ;
આપણ તેહ નજીક જાણવો, યાર ખુદાનો તે સહી હવો. ૧૮૨૩ અશ્યા વિચાર કરી નર હોય, હિંદુ એક ઉહાં હાજરી હોય;
પલ્યો ગયો વિદ્યાનો ધણી, મોકલ્યો તેહ ખુદા ઘરભણી. ૧૮૨૪ હિંદુએ કાયા મુંકી આહિ, ચાલ્યો જીવ ખુદા ઘર જ્યાંકિં;
આગલ જંગલ જઈ નવિ સકે, વળ્યો તેહ નર અધવચ થક. ૧૮૨૫ આવ્યો ફરી પૂછે સહુ કોય, દેખ્યા ખુદા ભલ સૂરત હોય;
માગ્યા નિસાન ન દેવે યદા, હુઆ ફજેત ઉહાં હિંદુ તદા. ૧૮૨૬ મુસલમાન અવલ જે કહ્યા, છોડી કાયા જીવ લે ગયા;
આગે દેખે અનારકે છોડ, દેખે દ્રાખ બદામ અખોડ. ૧૮૨૭ આસોપાલવ ચંપક અંબ, દેખે જંબૂ કેરે લુંબ; ઘર સોને કે મીઠાં નીર, ઝીણે કપડે સાલૂ ચીર.
૧૮૨૮ લવિંગ એલચી કેરે ઝાડ, સોને રૂપેકે દેખે તાડ; આગે જાતે દેખ્યા સાર, સોનામોતીકા નહિ પાર.
૧૮૨૯ તખત ઉપરે બેઠા ધણી, ફોજ ફિરસેકી ઉહાં ઘણી;
લાગ્યા જાય ખુદા કે પાય, બોહોત નિવાજત ઉહાંહી થાય. ૧૮૩૦ કરી તસલીમને પીછા ફિરે, મીરચિકી લુંબ બગલમેં ધરે;
આયા ઈહાં વે બિસ્તિમાં જાય, લુંબ દેખલાઈ શબડી ઠાય. ૧૮૩૧ મુસલમાનકી અઈસી બાત, હીંદુ ખુદાકું કદિ ન પાત;
એસી બાત કિતેબમાં કહી, અધ્યારે ભાઈ જૂઠે કે સહી. ૧૮૩૨
સુણી વાત નીચું જોઈ, કાંઈ કહેસી ઓ હીર
આજમખાન કહે ક્યું હસે, કહો તુમ બડે ફકીર. ૧૮૩૩ તુમ સાહિબ મેં સેવડા, ફરી ન બોલું અબ્દ;
ખાન કહે મેરી સાહિબી, ધરી ચાદરમેં સબ્ધ ૧૮૩૪ પા. ૧૮૩૧.૨ ભીસ્તમાં ટિ. ૧૮૨૧.૧ દુહવણ = દૂભવવું તે, દુભવણી, પીડા
