________________
શાંતિદાસ નગરશેઠ
વર્ષનો તરુણ ઓરસિયા પર કેસરને ઘસી રહ્યો હતો. ત્યાં અચાનક તેણે એક મહિલાને જોઈ. તે દર્શન કરીને જઈ રહી હતી. તે સુકોમળ હતી, નમણી હતી, રૂપવંતી હતી. તેના અંગ પર અત્યંત કીમતી વસ્ત્રો હતાં, સોહામણાં આભૂષણો હતાં. ચાલતાં ચાલતાં તેની કમરે બાંધેલો સોનાનો કંદોરો છૂટી ગયો, ધીમે ધીમે તે સરકવા માંડ્યો, આખરે તે નીચે સરી પડ્યો.
પેલા તરુણે એ કંદોરાને જોયો.
પેલી મહિલા તો ઝડપથી ચાલી ગઈ, તે પગથિયાં ઊતરી રહી હતી.
તરુણે સુખડ ઘસવાનું બંધ કર્યું. તે એકદમ ઊભો થયો. તેણે ઝડપથી ચાલવા માંડ્યું. તેણે પેલો કંદોરો લીધો.
પેલી મહિલા પાલખી સુધી પહોંચી ગઈ હતી. પાલખીમાં બેસવા તે નીચી નમી રહી હતી, ત્યાં તેણે અવાજ સાંભળ્યો :
‘બહેન! ઊભાં રહો...!'
તેણે તરુણને પોતાની પાસે દોડતો આવતો જોયો. આવતાંની સાથે તરુણે તેની સામે હાથમાં રહેલો કંદોરો ધર્યો, ને કહ્યું : ‘આ આપનો કંદોરો મંદિરના ચોકમાં સરી પડ્યો હતો!'
એ મહિલાએ તેના હાથમાંથી કંદોરો લીધો. તેણે પૂછ્યું : ‘ભાઈ, તું કોણ છે?'
