________________
જ કાંઈ કહી શકાય નહીં. એ પછી પૂ.શ્રી એ રૂપવિજયજી નામના એક સાધુને બોલાવ્યા(રૂપવિજયજી મૂળ સ્થાનકવાસીમાંથી આવેલ અને મેવાડપ્રદેશના રેલનગરા ગામના વતની. એ મેવાડી એટલે વીરતા ભરેલા) અને કહ્યું કે એ રૂપવિજય, તારે આ રાત્રે ૧૨ વાગ્યે આ ચામુંડા–ભૈરવ-કાલકા વિગેરેને કોશ–કોદાળીથી ઉખેડી એ બધાયને કોથળામાં નાંખી દૂર દૂર જંગલમાં નાખી આવવાના છે, બોલ તૈયાર છો ને? રૂપવિજયજી–બાપજી, જેવો આપનો હુકમ. પૂ.શ્રી–અને તારી સાથે આ નારણજી પણ આવશે. બધો પ્લાન ગોઠવાઈ ગયો. રાતના દસ સુધી રાહ જોઈ એ ઝાટ લોકોની. કોઈ પણ દેખાણું નહીં એટલે બાદરમલજી હાકેમશ્રીને બોલાવ્યા અને કહ્યું કે કેમ હાકેમસાહેબ ટાઈમ થઈ ગયો. હવે આપણે આપણું કામ શરૂ કરીએ ને? બાદરમલજીન્હા સાહેબ બધીય તૈયારી છે. એમણે ૧૦-૧૨ પોલીસોને આજુબાજુ ગોઠવી દીધા અને બારના ટકોરે એ ચામુંડા-કાળકા-ભૈરવને ઉપાડી કોથળામાં નાંખી દૂર દૂર જંગલના કૂવામાં નાંખી આવ્યા. કાર્ય તો પતી ગયું. પરંતુ સવાર પડતાં જ ગામમાં સમાચાર ફેલાઈ ગયા અને ઝાટ લોકોના ટોળેટોળાં હથિયારો લઈ જંગે ચડયા. આ બાજુ દેરાસરના દરવાજા મજબૂત રીતે બંધ કરી દીધા. દરવાજાના ઓટા ઉપર પૂ.શ્રી બેઠા અને બધાયને કહ્યું કે જો દરવાજો તુટે તો પહેલો હું મરીશ. પનાલાલજી વિગેરે પોતપોતાના હથિયારો લઈ કોટ ઉપર ચઢી ગયા અને થવા માંડયા સામસામે બંદુકોના કડાકા-ભડાકા; મચી ગયું બરોબરનું ધિંગાણુ. બધાય કોટમા ઘેરાએલા હતાં. ધિંગાણાને એક દિવસ થયો, બીજો દિવસ થયો. બહાર ઝાટલોકોનું જરાય જોર નરમ નહોતું પડ્યું. ત્રીજા દિવસે પૂ.શ્રીએ પન્નાલાલજી વગેરેને બોલાવી જણાવ્યું કે હવે શું કરવું? જોધપુરના - જાલમચંદ વકીલ ઉપર પત્ર લખી જણાવીએ કે અમો સૌ તોફાનમાં,
૧૬
