________________
15
બચપણમાં મારા પિતાશ્રી રેજ સવારસાંજ પ્રતિકમણમાં વંદિતું બોલે ત્યારે અને કદીક બારવ્રતની મહાપૂજા ભણાવે ત્યારે સુંદર રાગથી ભકિતભાવ પૂર્વક એ આચારસંહિતાનું ગાન કરે-૨ટન કરે. અને રાજના વ્યવહારમાં એ આચારો આચરવા તત્પર રહે, એ બધું જોઈને મારા અંતરમાં પણ અકથ્ય ભાવોની ભરતી આવતી. ત્યારબાદ જૈનસંસ્થાઓમાં અભ્યાસ કરતાં તથા ગૃહપતિ અને શિક્ષક તરીકે કાર્ય કરતાં પાલીતાણા–જૈન ગુરૂકુળ, પાટણ-રાધનપુર-જૈન વિદ્યાભવન, પાટણ જૈનબેડિંગ, અમદાવાદ ચી. ન. છાત્રાલય, તથા જૈન વિદ્યાથીમંદિર, તેમજ જૈન પાઠશાળા અને જૈન ધર્મ શિબીર આદિના વિદ્યાર્થી મિત્રે તથા સાયટીના ગૃહસ્થ મિત્રો સાથે જ્ઞાનગોષ્ઠી કરતાં આપણું પ્રતિકમણ સૂત્રો પર સારૂં એવું ચિંતવન ચાલતું, એક એક પદ અને શબ્દ પર મંથન ચાલતું, તેની કુલગુંથણી અને ગંભીરતા સમજાતાં પ્રસન્નતા આવતી...આનંદ થતું. એ ચિત્ત પ્રસન્નતામાંથી જે ભાવગીતે સકુરતાં તેમાંનું એક આ વંદિત્ત સૂત્રનું ભાવગીત-આલેચના.
આમ સ્વાન્તઃ સુખાય સજાયેલ આ ભાવગીત “આલેચના” ઉપરોક્ત મિત્રોના આગ્રહથી આજે પુસ્તિકારૂપે પ્રગટ તે થાય છે પણ મારામાં રહેલ અનેક ક્ષતિઓનાં દર્શન આપને તેમાં પણ થશે. મારામાં નથી આચારની દઢતા કે નથી ભાષાની સમૃદ્ધિ. તેતડે-બેબડે બાળક હૃદયભાવ વ્યક્ત કરવા મથે તેવી આ પણ છે એક બાલચેષ્ટા! વિવેકીવાચકને પિતાની ક્ષીરનીર વિવેક દષ્ટિને ઉપયોગ કરી ઉપભોગ કરવા વિનંતિ.
-સ્વાન્તઃ મુલાય તુર રઘુનાથ જાથા છે. -त्वद् भक्तिरेव मुखरीकुरुते वलोन् माम् ॥
ભક્તિ માનવને મુંગે કેમ રહેવા દે!
