________________
दान ऊपर-रत्नचूडकुमारनी कथा मूल्यनी सारी वस्तुओथी एक मोटुं वहाण भरी विदेशमां जवाने तैयार थई गयो. ज्योतिषने जाणनारा जोषीए आपेला शुभ चंद्रना बळवाळा सारे मुहूर्ते मंगळ सहित, लोकोथी वीटायेला रत्नचूडे प्रयाण कयु. ज्यारे ते चाल्यो त्यारे जलथी भरेलो घडो, दर्पण, दहीं, वधामणा, मृत्तिका, घी, वस्त्र, ध्वज, मत्स्य, फल, हाथी, अश्व, राजा, गाय, वत्स, मित्र, वीणा अने मध ए वस्तुओ तेने सन्मुख मळी. ते वखते तेनी डाबी तरफ विनायक, गरूड, गधेडो, ऊंट, दुर्गा (काली देवचकली), खच्चर, अश्व, बळद, सारस अने फेरू (शियाळ)ना शब्दो थया. ते महाशयने जमणी तरफ वृद्ध विनायक (गरूड) आगळ हस्ती अने पाछळ गीधपक्षी बोल्यो. काळीयार मृग, श्वान, मधुर स्वरवाळो कागडो, तेनी जमणी तरफथी डाबी तरफ थयां. भमरा, हरिणो, दुर्गा, नोळीयो, बपैयो अने खंजन पक्षी तेनी डाबी तरफथी जमणी तरफ गया. आवा शुभ शुकनोथी हर्षवान् थयेलो तेनो पिता थोडेक दूर सुधी रत्नचूडने वळावीने क्षीर वृक्ष पासेथी पाछो घेर आव्यो. का छे के, "पिता, सद्गुरु, मित्र, पुत्र, शिष्य अने बांधव तेओमांथी जेनुं सत्वर पाछु आगमन इच्छq होय तो तेनी पाछळ दूर सुधी वळावाने जवू नहि." ते पछी पुत्र रत्नचूड पांच शब्दवाळा वाजिंत्र, छत्र, पताका अंने चामर सहित वहाण उपर बेसी पोताना नगरमांथी चाल्यो. सारा पवनने लईने शीघ्र चालता एवा वहाण वडे ते रत्नचूड केटलेक दिवसे समुद्रना कोई द्वीपमा जई पहोंच्यो. ते द्वीपने जोतां ज वहाणना सर्व उतारूओ खुशी थई गया. पछी खलासी ते वहाणने कांठा उपर लाव्यो. ।।७००।। त्यां रत्नचूडकुमार ते वहाणने जळमां राखी ते उपरथी नीचे उतरी पड्यो. पछी कांठाउपर एक तंबु नखावीने रह्यो. तेवामां सुबुद्धिकुमारे एक पुरुषने समीप रहेलो देखी पूछ्यु के, "आ द्वीपर्नु शुं नाम छे? आ नगरनुं शुं नाम छे अने तेमां राजा कोण छे?" तेनुं आ वचन सांभळी ते पुरुष बोल्यो, "हे सुंदर, मारुं वचन सांभळो, आ द्वीपर्नु नाम चित्रकूट छे अने नगरनुं नाम अनीतिपुर छे. आ नगरमा विश्वमां विख्यात एवो अन्याय नामे राजा छे." ते पुरुषना वचनो सांभळी कुमारे हृदयमां चिंतव्युं के, मारा पिताए मने ज्यां जवा माटे ना कही, ते ज स्थळे हुं दैवयोगे आवी चड्यो. तथापि मने अहिं घणो लाभ थशे, तेमां कोई जातनो संशय नथी. कारण के हुं ज्यारे चाल्यो त्यारे मारा हृदयमा उत्साह, सारा शुकनो अने समुद्रमां अनुकूळ पवन ए सर्व शुभ सूचन थयु हतुं. आ प्रमाणे हृदयमां चिंतवी ते रत्नचूडकुमार विचार करतो हतो, ते स्थले नगरमांथी चार वेपारी वणिको आव्या. रत्नचूडे ते
श्री विमलनाथ चरित्र - प्रथम सर्ग
50