________________
छट्टा व्रत उपर रौहिणेयनी कथा करी दीधुं अने दीपकना अग्निनी साक्षीए तेणी- पाणी ग्रहण कर्यु. त्यारबाद रौहिणेय पोताना भूमिगृहमां जई सुख निद्राये सुई गयो. अहीं राजकुमारी खड्ग वगेरे चार वस्तुओने लई राजानी पासे आवी. पोताना खड्ग वगेरेने जोई राजाए कडं, "वत्से! आ चार वस्तुओ तने क्याथी प्राप्त थई? ते कहे." राजकुमारी बोली; "महेलमां आवेला चोर पासेथी मने आ चार वस्तु मळी छे." राजाए का, "तुं ते चोरने अहिं केम लावी नहिं? अथवा ते चोर भय पामीने क्यांक चाल्यो गयो हशे." "पिताजी, हुं ते चोरने तमारी पासे लावीश." पुत्रीए उत्तर आप्यो. आ प्रमाणे कही ते वासवदत्ता शरीरे सुशोभित थई मंत्रीने घेर गई. तेणीए मंत्रीने कर्वा के, "मारा पिता तमारा पुत्रने बोलावे छे." ते सांभळी मंत्री बोल्यो, "मारे पुत्र ज नथी." पछी वासवदत्ताए रात्रिनो बधो वृत्तांत मंत्रीने कही संभळाव्यो. ते सांभळतां ज मंत्री संभ्रम पामी गयो. पछी तेणे पोताना पुत्रने पूछ्युं एटले तेणे पितानी आगळ सर्व सत्य हकीकत कही आपी. पछी मंत्री नीतिघट राजपुत्री वासवदत्ताने साथे लई राजमंदिरमां आव्यो. राजपुत्रीए पोताना पिता आगळ कडं के, "आ मंत्रीना पुत्रे अदृश्य विद्याथी तमारा खड्ग वगेरे चोरी लीधां." ते सांभळी राजाए शरणे आवेला मंत्रीने का के, "तमारा पुत्रे चोरी करी छे, माटे हवे तेने मरणने ज शरण थवानुं छे." मंत्री नमन करीने राजा प्रत्ये बोल्यो, "राजन्! ते मारो पुत्र आपनो जमाई थयो छे, माटे ते कदि पण वध करवाने योग्य नथी." आश्चर्य पामेला राजाए पोतानी पुत्रीने पूछ्युं एटले पुत्रीए बधी यथार्थ वात जणावी. राजाए पुनः कर्वा "तो पण मंत्री! तमारा पुत्रने अहीं लावो." पछी मंत्रीए पेला जोषीनी वात प्रगट करी. ज्यारे समय पूर्ण थयो, एटले मंत्रीए पोताना पुत्र रौहिणेयने भूमिगृहमांथी बहार काढ्यो. रौहिणेय मोटी समृद्धि साथे राजानी आगळ आव्यो. राजाए पोताना जामाताना (जमाईना) मोहने लईने तेने अधुं राज्य आप्यु. अने पेला जोषीने घणुं दान आपी सन्मान कयु.
कोई वखते मंत्री नीतिघटे पोताना पुत्र रौहिणेयनी साथे गुरुनी पासे जीवदया सहित पेलुं दिग्विरति व्रत अंगीकार कयु.
___ एकदा सीमाडाना शत्रु राजाओनी साथे रौहिणेयने युद्ध थयुं, तेमां ते राजाओने रौहिणेये जीतीने नशाडी मुक्या. पितानी प्रेरणाथी रोहिणेय तेमनी पाछळ दोड्यो. घणे मार्गे जई रौहिणेये पोताना पिताने कर्वा के, "आपणे नगरथी अहीं कटेले रस्ते आव्या?" "आपणे सो योजन आव्या छीए." मंत्रीए उत्तर आप्यो. ते सांभळी रौहिणेय त्यां ज स्थिर रह्यो. पिताए कह्यु, 'वत्स, तुं अहीं केम स्थिर
श्री विमलनाथ चरित्र - पंचम सर्ग
309