________________
भावतत्त्वना स्वरूप उपर चंद्रोदरनी कथा जाय छे, ते जोई आव." राणीना कहेवाथी ते दासी त्यां गई अने तेना वच्चे रहेला एक पुरुषने तेणीए पूछ्युं के, "आ राजकुमार हमणां आ रस्ते क्यां जाय छे?" ते पुरुष बोल्यो "मंत्रीश्वरोमां शिरोमणिरूप एवा मतिसार मंत्रीना कहेवाथी आ कुमार नगरना चैत्यमां देव पूजा करवा माटे जाय छे," शुद्ध, उत्तम पुण्य उपर रुचिवाळा, पवित्र, कलाकलापथी युक्त अने श्वेत अश्व उपर विराजमान एवा चंद्रोदर कुमारने जोई महेलना अग्रभाग उपर रहेली राजकुमारी हर्षभरित थई तेनुं पाणीग्रहण करवाने तत्पर थई, ते घटित छे. ते पछी जेणीनु हृदय हर्षना भारथी व्याप्त थयेलुं छे. एवी राणी राजानी पासे आवी अने तेणीए वृत्तांत राजाने जणाव्यो. ते सांभळी राजाए चिंतव्यु के, "चंद्रोदर कुमारे जे पुत्रीनी प्रतिज्ञा पूर्ण करी, ते भावतुं हतुं अने वैद्ये बताव्यु, दूधमां साकर पडी अने खीचडीमां घी ढोळाया जेवं मारे बन्यु. हवे हुं ते बंनेनो कुलनी रीत प्रमाणे विवाह करूं." ते पछी विचारने जाणनारा राजाए समग्र स्वजनोने बोलावी वृद्धोना वचनथी विवाहना विधिनो आरंभ कर्यो. वाद्य वागवा लाग्या, नटो गीत तथा नृत्य करवा लाग्या अने परम हर्षथी बंदीजनो (बिरूदावळी) बोलवा लाग्या. ते समये लज्जाथी अवनत-नीचे जोई रहेला अने स्वजनोए सन्मुख करेला वर कन्यानी तारामैत्री थई, एटलामां मोटो कोलाहल थई रह्यो. ते कोलाहल सांभळी राजा अने कुमार चंद्रोदर पण चारे तरफ दिशाओमां दृष्टि फेरववा लाग्या. तेवामां एक पुरुषे आवी आ प्रमाणे का, "हे स्वामिन्, सात स्थानोमांथी झरता मद जलना झराओथी युक्त, पर्वतना खंड जेवा मोटा कुंभस्थळथी विराजमान, शिलाओना जेवा अंग तथा पडखावाळी अने कृष्ण वर्णनो एक विंध्याचळना जेवो गजेंद्र अहीं आव्यो छे. आ चार दांतवाळो अने जेनी आसपास भमराओ गुंजारव करी रह्या छे एवो जे गजेंद्र लोकोने भय उपजावे छे. ते गंध हस्तीना भयथी आपणी गजशालामां रहेला हस्तीओ आलान-स्थंभ उखेडीने पलायन करी गया छे. जाणे सात अश्ववाळा सूर्यने आठमो अश्व अर्पण करतो होय तेम प्रगट 'दान-मदथी विराजमान एवी सुंढवाळो थई आपणा अश्वने उछाळे छे, हे स्वामी, जेम घुवड पक्षी सूर्यने जोई शके नहीं, तेम कोईपण ते हाथीने जोवाने समर्थ थतो नथी. आप हवे शुं जोईने बेसी रह्या छो? ते गजेंद्र हमणां ज अहीं आवशे.' ते पुरुष आ प्रमाणे कहेतो हतो, तेवामां तो ते गजेंद्र त्यां आवी पहोंच्यो तथा कुमार चंद्रोदर अने 1. जे पोताने हाथे भारे-उत्तम दान आपे ते अश्वनुं (पण) दान आपी शके छ हस्ती पक्षे दान एटले मद.
श्री विमलनाथ चरित्र - तृतीय सर्ग
168