________________
धर्मतत्त्वनुं स्वरूप धारण करे, पोताना भावथी परिग्रहनुं परिणाम करे, दिग्विरति, भोगोपभोगर्नु मान, अनर्थदंडनी विरति अने सामायिक व्रत ग्रहण करे, हमेशां जीवरक्षाथी देशावकाशिक, पौषधव्रत अने अतिथि संविभाग व्रत धारण करे, आ पृथ्वीमां जीवदया ए धर्मरूपी कल्पवृक्ष- मूळ छे. जो ते मूळ होय, तोज ते वृक्षनी शाखाओ टकी शके छे अने ते मूळ नष्ट थई जाय तो ते (धर्मरूपी कल्पवृक्ष) टकी शकतुं नथी. जे पाप पापबुद्धिथी करवामां आव्यु होय ते पापनी शुद्धि थइ शके छे. पण धर्म बुद्धिथी जे पाप करवामां आव्युं होय, तेनी शुद्धि थती ज नथी.' तेथी सर्व दर्शनोए मानेलो अने सर्व सुखोने आपनारो दयाधर्म तत्त्वज्ञ पुरुष हमेशां हर्षथी करवो जोईए. जे मनुष्य ते धर्मनो एक एक मार्ग ग्रहण करे छे, तेने आलोक तथा परलोकमां सुख सहित शिव-कल्याणने प्राप्त थाय छे. ए प्रमाणे धर्मतत्त्व कहेवामां आव्यु.
___ आ प्रमाणे गुरुए कहेला देव, गुरु अने धर्मना तत्त्वो सांभळी ते जगद्वर ऊलटो वधारे मत्सर-द्वेषवाळो थयो. जे चोर होय तेने चंद्रनी कांति रुचती नथी.
___एक वखते तेणे चंद्रापीड राजाने कर्वा के, "पोताना मतने ज स्थापन करनारा आ लोको पोताना मतमा उद्धत्त थई बीजाओना दर्शनने मानता नथी. तेओने माटे बीजुं शुं करवू? फक्त तेओनो खोराक बंध करो एटले तेओ पोतानो देश छोडीने बीजे क्यांय चाल्या जशे." ते राजानो मानितो हतो, तेथी तेना कहेवा प्रमाणे तत्काळ राजाए उच्च प्रकारे हठ करी पटह वगडावी पोताना देशमां तेमनो खोराक बंध कराव्यो. आथी ते काळे मदवडे उद्धत एवा ते राजाए साधुओने भिक्षादाननो अंतराय करवा वडे लाभांतरायनुं निबिड कर्म बांध्यु. । एक वखते जेनो उपाय करनार वैद फावी शके नहीं तेवो गूढ विसूचिका (झाडा)नो दोष थई आव्यो छे तेथी ते राजा पंचत्वने पामी पहेली नारकीमां गयो. त्यांथी नीकळी सरीसूप-(साप) थई बीजी नारकीमां गयो. त्यांथी पक्षी थईने त्रीजी नारकीमां गयो. त्यांथी सिंह थईने चोथी नारकीमां गयो. त्यांथी सर्प थईने पांचमी नारकीमां गयो. त्यांथी नीकळी ते स्त्री थई छट्ठी नारकीमां गयो अने त्यांथी मत्स्य थई सातमी नारकीमां गयो. त्यांथी एकेंद्रिय वगेरेमां घणा भवोनी अंदर ज्ञान तथा विज्ञान रहित भमतां भमतां तेणे निरंतर देहनां दुःख सहन कयां. एवी रीते सर्व स्थळे क्षुधा अने तृषाना दुःखथी युक्त एंवा अने जीवनने 1. पापबुद्धयाऽत्र यत्पापं, तस्य शुद्धि प्रवर्तते ।
धर्मबुद्धया तु यत्पापं, तस्य शुद्धिर्न विद्यते ॥६६७।। श्री विमलनाथ चरित्र - द्वितीय सर्ग
119