________________
शीलव्रत उपर शीलवतीनी कथा
जलईने तेथी मारा आयुष्यनो क्षय ज थवो जोईए. वळी घणी रीते अन्याय करनार एवा मने राजा विविध जातना केवा केवा वधथी हेरान करीने मारशे, ते कांई जाणवामां आवतुं नथी, माटे आ वडनी शाखा उपर मारा शरीरने पाशवडे बांधी कोई धणी सिवाय रक्षण वगरना मारा प्राणनो हुं त्याग करी दउं." आ प्रमाणे चिंतवी अविचारी, बुद्धिवगरना ते खेडूते गळे फांसो नाख्यो. त्यां भार लागवाथी फांसीनुं वस्त्र तूटी गयुं, तेथी नीचे सुतेला कोई नटनी उपर ते पड्यो अने तेथी ते नट दबाईने मृत्यु पाम्यो. एटले तत्काळ ते बीजा उग्रनटोए ते शरणरहित, निंदनीय काम करनार अने बंधु वगरना खेडूतने बांधी लीधो. प्रातःकाळ थयो एटले पवन जेम आकडाना रूने लई जाय तेम ते विनीत एवा पण खेडूतने बळात्कारे तेओ राजानी सभामां लई गया. ते वखते बधाए मळीने पोतपोतानी प्रख्यात बनेली हकीकत जणावी, त्यारे तेमनो वाद दूर करवा माटे राजाए मंत्री अजितसेननी सामे जोयुं. एटले दुःखी जनना आधाररूप, दयाळु, परनी पीडाने छेदनारा, विचारवाळा अने सदाचारी एवा अजितसेने आ प्रमाणे चिंतव्युं, "जेम कागडाओ अंध बनेला एवा घूवडपक्षीने पजवे, तेम अज्ञानरूप अंधकारथी अंध बनेला आ बिचारा गरीब खेडूतने आ घणा लाको पजवे छे, ए नक्की छे. दीनवदनवाळा, पापनी शरमना स्थानरूप अने क्षुधाथी दुर्बळ पेटवाळा आ माणसनी रक्षा हुं हमणां ज मारी सद्बुद्धिथी करुं " आवुं विचारी तेणे प्रथम पेला बळदना धणीने पूछयुं. "तारा ते बने बळदो दृष्टिथी जोया हता के नहीं?" तेणे कह्युं, "हा, में दृष्टिथी जोया हता." अजितसेने कह्युं "त्यारे तुं तेने दृष्टि आपी तारा बंने बळदो लईजा." पेला घोडावाळाने पूछ्युं के, "तें आ खेडूतने 'घोडाने मार' एम कह्युं हतुं के नहीं?" तेणे हा कही एटले कह्युं के, "हे मार्गने जाणनारा, तुं ते खेडूतने तारी जीभ आपीने घोडो मागी ले." पछी पेला नट लोकोने कह्युं के, "तमारामां कोई सारो माणस होय ते गळे मजबुत फांसो बांधी आ खेडूतने वडनी नीचे सुवाडी तेनी उपर पडे, एटले तमारुं वैर लेवाशे अने तमारो सारो यश कहेवाशे." आ वचनो सांभळी ते नटलोको अने बीजाओ मान मूकीने पोताने योग्य स्थाने चाल्या गया. आवी रीते बीजा पण न्याय चूकवतो मंत्री अजितसेन राज्यनी धुराने धारण करवा लाग्यो . ।। २२१ ।।
एक वखते राजा अरिदमनना राज्यनी पडोशमां रथी एवो एक सिंहरथ नामे शत्रु राजा हतो. तेनी उपर राजा अरिदमन मोटुं कटक लईने चाल्यो. ते वखते मंत्री अजितसेन वियोगना दुःखथी चिंतातुर थई गयो. तेने चिंतातुर जोई श्री विमलनाथ चरित्र - द्वितीय सर्ग
90