________________
शीलव्रत उपर शीलवतीनी कथा आव्यो. तेने जोई शेठे कां के, "आ कोई सुभट स्पष्ट रीते चोर लागे छे." शीलवतीए कह्यु, "ए चोर (सुभट) नथी पण कोईए घायल करेलो छे." पछी त्यांथी रत्नाकर शेठ कोई एक गाममां आव्यो. त्यां थोडा लोकोने जोई शेठे कडं के, "आ गाम उज्जड लागे छे." शीलवती बोली, "आ गाम उज्जड नथी पण अहिं सात 'पाडा साथे लोको वसे छे." त्यांथी आगळ चालतां शीलवती रत्नाकर शेठने ते गाममां आवेला पोताना मामाने घेर लई गई. त्यां रत्नाकर शेठ स्वस्थपणे रह्यो अने त्यां जमवाने भोजन मन्यु. मोशाळना लोकोए स्नान, तथा मान आपवाने शीलवतीने ते दिवसे रोकी. बीजे दिवसे चालती वेळाए तेणीने करंबानुं भातुं आप्यु. मार्गमां कूवा पासे आवेला एक वडनी पासे आवी ते भातु खावाने बेठी. तेवामां वडनी उपर रहेलो एक कागडो आ प्रमाणे बोल्यो. "जो तुं मने आ करंबाना भातामांथी कांईक आपे, तो हुँ तने द्रव्यना भंडारनी भूमि बतावू." कागडाना आ शब्दो सांभळी ते गुणोना स्थानरूप शीलवती आ प्रमाणे बोली-"एक अपराधने लईने मने घरनी बहार काढवामां आवी, हवे जो हं बीजो अपराध करूं तो मारा पिताना घरने पण मेळवी शकुं नहीं, तेथी हे कागडा, तुं मौन धरी ले, फरीवार बोलीश नहीं. ज्यां गुण तथा अवगुणनो विचार न होय, त्यां रहेतुं न जोईए. कदि कोई कर्मयोगे तेवू स्थान मळे, तो त्यां मौन राखq वधारे सारं छे. कारण के तेवा स्थानमां सत्पुरुषोना गुण पण निश्चे अवगुणरूप थई जाय छे." शीलवतीनां आवां वचन सांभळी रत्नाकर शेठे कां. "वध, तमे ए शुं का?" "जे में कर्तुं छे, ते सत्य ज छे अने तेवू मारामां प्रत्यक्ष जोवाय छे." शीलवतीए उत्तर आप्यो. विशेषमां जणाव्यु के, "शुकपक्षी वाणी बोलवानावढवाना गुणथी पांजरामां पुराय छे, रत्नोना गुणने लईने ज रत्नाकर-समुद्रनुं मंथन देवताओए पण कयु हतुं; अगरु चंदन सुगंधना गुणने लईने अग्निनो संताप पामे छे, तेज गुणने लईने चंदननुं वृक्ष अति छेदन तथा घर्षण पामे छे अने मुक्ताफळ पण गुणने लईने ज लोकमां वींधाय छे, तेवी रीते प्राणी पण गुणने लईने पराभव पामे छे. मने पण ज्ञानगुणने लईने ज अनादरपणुं प्राप्त थयु, कारण के रात्रे हुं सुती हती, तेवामां शीयालणीनो शब्द मारा सांभळवामां आव्यो. तेमां कडं के, "नदीमां एक सुंदर स्त्री- अलंकार सहित मडदुं तणातुं जाय छे, ते मड, खेंची तेना आभूषणो लई, पछी ते मडईं मने आपो." आ प्रमाणे सांभळी हुं घडो लईने गई अने वेगथी में ते मडदाने खेंची ते शब शीयालणीने आप्युं अने 1. पाडो-महेलो.
श्री विमलनाथ चरित्र - द्वितीय सर्ग
86