________________
હાય
શબ્દસિદ્ધિ
બન્ને “” અને “લૂ ને “ના” ની-લીલું
રોક–નાંગર નિવા–લીમ(ડ)
સૂ ને “હું” બધી આર્ય-હિંદ ભાષામાં આ વલણ છે; પણ પંજાબી ને સિંધીમાં વધારે છે.
ગુજરાતીમાં અશિષ્ટ વર્ગમાં મુખ્યત્વે દક્ષિણ ભાગમાં બને “હું” કરવાની વૃત્તિ ઘણી પ્રબળ છે (શાક-સાક-હાક; સમજવું-હમજવું).
સતિના ને બધી આર્ય-હિંદ ભાષામાં ટૂ થાય છે. સપ્તતિની મિશ્ર સંખ્યામાં આ ફેરફાર જણાય છે. વ્રત–પહાડ (“તને “” થઈ | પાષા-પહાણ (૫ને શું થઈ)
ને લીધે “” થેયે અને “સ ને “હું” થયે છે.) રિલ-પ્રા. વિગઢ-દિહ, દહાડા)
“સૂ છું યુવા પ્રા. શું છે
મને હું છે એય અને અનુનાસિક છે, તેથી તેને હૈં થાય છે. વર્તમ-કાદવ
તારત–તરતવ ગુમાર-કુંવર
માત્ર–આંબ-આંબોઈ ધૂમ-પ્રા. ધૂમ-ધુ (“મને મા%િ()-આંબળું() વું” થઈ લોપાય છે).
જોમચ-ગેબર. નર્મા–નર્બદા
તાશ્ર–તાંબુ વર્ધમાન–વઢવાણ
મમિ-ભય-ભાંય (હિમાં ફૂલમહામાત્ર-મહાવત
પાઈ મૂહું) સુમતિ-સગવડ
| રોમન-આ-વાં (વું લેપાઈ)
દન્ય વ્યંજનનાં મૂર્ધન્ય દન્ય વ્યંજનને ઉચ્ચાર કરવા કરતાં મૂર્ધન્ય વ્યંજનને ઉચ્ચાર
