________________
૩૮
શ્રી અધ્યાત્મસાર ગ્રન્થ પિતાના સુખની દઢ કલ્પના કરતા ડગલે ને પગલે ઠેકરે
ખાતા રહે છે. [૬૩] રહો મોહ મહાન્ચે વીલાં માવતીમ |
दम्भेन यद्विलुम्पन्ति कज्जलेनेव रूपकम् ॥१०॥
રે ! મેહની તે આ કેવી અકળ લીલા! કે, તે પારમેશ્વરી ઉજવળ પ્રત્રજ્યાને પણ દંભના દોષથી ખરડી નાખે છે.
કાજળથી ચિત્ર ખરડાય તેમ ! [] બન્ને હિં, તનો રોજો, વને વદ્વિર્તિને નિશા . જો મૌર્થ, જિ: તળે,
ધર્મ ૩પવ: આશા શતદલ કમલ ઉપર હિમનું પતન એ ત્રાસરૂપ છે. શરીરમાં રેગ એ ઉપદ્રવ છે. વનમાં આગ લાગવી.... કે, ભરબપોરે અંધકાર છાઈ જે. કે, ગ્રન્થ-લેખનમાં મૂર્ખતાનું પ્રદર્શન થવું;
કે, સુખસભર સ્નેહીજનેમાં કલેશ મચ એ-બધા ય ઉપદ્રવે છે.
તે, ધર્મ–ચર્યામાં દાંભિક્તા હેવી એ ય ત્રાસ જ નથી શું ! [] શત વ ત થ ધર્ડ મૂકોત્તર કુળના
युक्ता सुश्राद्धता तस्य न तु दम्भेन जीवनम् ॥१२॥ દંભની ભયાનક્તા આટલી બધી છે માટે જ એમ
