________________
૧૨૬
શ્રી અધ્યાત્મસાર ગ્રન્થ નિર્ભયતાપૂર્વક જીવાડે દે તેવું કઈ શરણ પણ બની શતું નથી.
એટલું જ નહિ પણ પરલોકમાં ય એ સ્વજને તેના પ્રાણભૂત કે શરણભૂત બની શક્તા નથી. २१९] ममत्वेन बहून लोकान् , पुष्णात्येकोर्जितैधनैः।
सोढा नरकदुःखानां तीव्राणामेक एव तु ॥११॥
આપ કમાઈથી મેળવેલી અઢળક સંપત્તિથી નેહી સ્વજનેનું પિષણ કરવા માટે જીવ તત્પર બનતો હોય તે તેમાં તેની મમતા જ કારણ છે. પણ જ્યારે એ મમતાના પાપે રૌરવ નારકના ભીષણ દુઃખે એના લમણે ઝીંકાય છે ત્યારે તે તે તીવ્ર દુખે ભોગવવાનું કમભાગ્ય તેને એકલાને જ પ્રાપ્ત થાય છે હોં ! [२२०] ममतान्धो हि यनास्ति, तत्पश्यति, न पश्यति ।
जात्यन्धस्तु यदस्त्येत-भेद इत्यनयोर्महान् ॥१२॥
જાતિથી અધે અને મમતાથી અંધ-એ બેમાં કેટલું મેટું અંતર છે!
જાત્યન્ત તે આ વિશ્વમાં જે છે તેને જોઈ શકતા નથી અને મમતાન્ત તે જે નથી તેને જુવે છે. (સ્વજને વિગેરે પિતાના નથી છતાં તેમને પિતાના તરીકે જુવે છે) કલ. આચારાંગસૂત્ર–રનું અધ્યયન, લો ઉદ્દેશ-નિયુકિત શ્લે.
૧૭૬ની ટીકા.
