________________
વૈરાગ્ય-વિષય
૧૨૧ મોક્ષના લક્ષ્યથી સાધના કરતા યેગીઓને પ્રાપ્ત થતી લબ્ધિનું પણ કોઈ ગુમાન સંભવતું નથી. [२०६] कलितातिशयोऽपि कोऽपि नो, विबुधानां मकृद्गुणत्रजः।
अधिकं न विदन्त्यमी यतो, निजभावे समुदञ्चति स्वतः॥४॥
વિરાગીઓને પ્રાપ્ત થયેલ લબ્ધિ(ગુણ)ભંડાર અનેક વિશિષ્ટતાઓથી ભરપૂર હોવા છતાં તેમને અભિમાન કરાવી શક્તો નથી. એનું રહસ્ય એ છે કે એ મહાત્માઓ સદૈવ આત્મરમણતામાં સ્વયં લયલીન રહે છે. તેઓ આથી અધિક
બીજું કાંઈ જાણવાથી કે જેવાથી લાપરવા જ રહેતા હોય છે. [२०७] हृदये न शिवेऽपि लुब्धता, सदनुष्ठानमसङ्गमङ्गति ।
पुरुषस्य दशेयमिष्यते, सहजानन्दतरङ्गसङ्गता ॥२५॥
અને જ્યારે એ મહાત્માઓનું સદનુષ્ઠાન (વચનાનુષ્ઠાન), અસંગાનુષ્ઠાનમાં પરિણામ પામે છે ત્યારે તે તેમના હૃદયમાં મુક્તિ સુખની પણ કામના ઉભી રહેતી નથી.
સહજાનન્દના તરને સંગ પામતી આ દશા જ, મુમુક્ષુ પુરૂષને ઈચ્છવા જેવી છે. [૮] ફરિયસ્થ મહામ- િરાવાસમૃન્મના
उपयन्ति वरीतुमुच्चकै-स्तमुदारप्रकृतिं यश:श्रियः ॥२६॥
આમ જે મહાત્માનું મન, વૈરાગ્યના વિલાસથી ભરપૂર બને છે, તે ઉદાર ચરિત સાધુરાજને કઠે વરમાળા આપવા યશલક્ષ્મી રૂમઝુમ કરતી એકદમ ચાલી આવે છે.
