________________
ગાથા-૩૬].
[૧૨૭
એકતાથી આજ્ઞાનું પાલન કરવું એ આત્માર્થી જીવનું પરમ કર્તવ્ય છે. મિષ્ટ્રવચન બોલવાથી, બે હાથ જોડવાથી, સદ્ગુરુના ચરણ સ્પર્શવાથી, સદ્ગુરુને પોતાનું મસ્તક ઝુકાવવાથી, એટલે કે વચન અને કાયા માત્રથી સદ્ગુરુની આજ્ઞા પાળવાથી આત્માર્થીન કહેવાય. સાથે-સાથે મનથી પણ સમર્પણભાવ હોવો જોઈએ. પોતાના હૃદયમાં સશુરુને સ્થાન મળવું જોઈએ. સદ્ગુરુની આજ્ઞારૂપે વર્તવું તે ચારિત્રથી સંબંધિત છે. જ્યાં ચારિત્ર હોય ત્યાં શ્રદ્ધા તથા જ્ઞાન તો હોય જ. આમ શ્રદ્ધા, જ્ઞાન તથા ચારિત્રથી સદ્ગુરુની આજ્ઞા પાળે તે આત્માર્થી છે.
અહીં કોઈ એમ કહે અમે સદ્ગુરુની આજ્ઞાનું પાલન કરતા રહીશું તો, પોતાના આત્માનું હિત ક્યારે કરીશું? તેને કહે છે ભાઈ! સદ્ગુરુની આજ્ઞા તારા આત્માના હિત માટે જ છે. સદ્ગુરુ હંમેશાં એમ જ કહેશે કે, અહીંથી ગયા પછી, તારે અહીં મારી પાસે આવવું જન પડે, એવી ભાવના ભાવું છું. એનો અર્થ એ થયો કે તે પોતાનામાં લીન થઈ જાય અને તને સદ્ગુરુની જરૂર પણ ન પડે. જ્યારે કુગુરુની એ ભાવના હોય છે કે મારો શિષ્ય મને છોડીને ન જાય. હંમેશાં મારા પર આધીન રહે. આમ સદ્ગુરુની આજ્ઞા પણ અનેરી હોય છે. તે રૂપે વર્તવાથી જીવનું હિત જ થાય છે.
એક હોય ત્રણ કાળમાં, પરમારથનો પંથ પ્રેરે તે પરમાર્થને, તે વ્યવહાર સમત. ૩૬ કાળચક્રનું પરિવર્તન, એ કાળનો સ્વભાવ છે તથા આત્માના
