________________
સેતાનના સાગરીતે
એન્થની ફોસ્ટર હજ પેલી સુંદરીની સાથે જીભાજોડી કરતો હતો, અને પેલી અંદરના કમરામાં ચાલ્યા જવાની તેની વિનંતી તથા આજીજીને પૂણા તથા અવગણનાથી ઠુકરાવી રહી હતી, તેવામાં ભવનના પ્રવેશદ્વાર આગળ એક સીટી વાગી.
અરે, આ તો તમારા સ્વામીની સંકેત-સંજ્ઞા છે! અને અહીં તો તમે કેવું ધાંધળ ને ધમાચકડી મચાવી મૂક્યાં છે? એ જોઈ તે કોણ જાણે શું ધારશે અને કહેશે? ફાંસીને માંચડેથી છટકયા કરતા પેલા બદમાશ લેંમ્બૉર્નને પગલે પગલે કેવુંક કમનસીબ ચાલ્યું આવે છે કે, તેણે આવતાં વેંત મને કયાંય ન રહેવા દીધો!” ફેસ્ટર કકળાટ કરી ઊઠયો.
હું? મારા વહાલા સ્વામી આવ્યા છે? મારા પરમ પ્રિય સ્વામી?” એમ બોલતી પેલી સુંદરી ઉત્સુકતાથી કમરાના બારણા તરફ દોડી ગઈ; પણ ત્યાંથી કારમી નિરાશાના સૂરે પાછી ફરીને બેલી, “છ! આ તે રિચાર્ડ વાર્તે છે.” - “હા મેડમ, રિચાર્ડ વાર્ગે જ છેપરંતુ પૂર્વની દિશામાં ઉજજવળ બનેલું વાદળ પણ આવકારવા જેવું ગણાય; કારણકે, તે નજીક પધારેલા પ્રતાપી સૂર્યના આગમનની જ વધાઈ ખાતું હોય છે.” બારણા બહાર ઊભેલા વાર્નેએ જવાબ આપ્યો.
એમ? તો મારા સ્વામી આજે રાતે અહીં પધારે છે શું?” યુવતી ગેલમાં આવી જઈને બેલી ઊઠી; અને પછી તરત જ જેનેટને પિતાના સાજગૃહમાં આવી, પોતાને તૈયાર કરવા બોલાવવા લાગી.
દરમ્યાન તેણે વાને તરફ ફરીને પૂછ્યું કે, મારા સ્વામીએ મારે માટે કિંઈ ચિઠ્ઠી-પત્ર મોકલ્યાં છે કે કેમ?
૩૨
