________________
સાનું વરસવા લાગે છે!
૩૧
“હેં? મને હરામખાર કહા છે? પણ ભાઈ, હજુ સવારે આપણે સાથે પીધેલા ખાલા હું ભૂલી નથી ગયો. માટે અબઘડી અહીંથી વિદાય થઈ જા. જોતા નથી કે, હવે અમે તમારી એકની સામે બે થઈ ગયા છીએ?”
અને એણે સાચું જ કહ્યું હતું; કારણકે, વાર્નેએ, દરમ્યાન ઊભા થઈ જઈ, તરવાર હાથમાં લઈ લીધી હતી. એટલે ટ્રેસિલિયને ગમ ખાઈ જઈ, પેાતાની થેલીમાંથી બે સેનૈયા કાઢી ૉમ્બાર્ન તરફ ફેંકયા અને કહ્યું, ‘ લે લેતા પરવાર; જેથી આજે સવારે તું મારા ભામિયા તરીકે આવ્યા હતા, તેનું મહેનતાણું મેં ચૂકવ્યું નથી, એમ તારે ગાવાનું ન રહે. અને વાર્ને, અત્યારે તો હું જાઉં છું. પણ ફરી આપણે એવી જગાએ ભેગા થઈશું જ્યાં તારી ને મારી વચ્ચે કોઈ આમ અચાનક આવી પડે તેમ નહિ હોય.'
એટલું કહી, તે એ બારણામાં થઈને બહાર નીકળી ગયા. વાર્નેને પછડાયા બાદ એટલું બધું કચ્ચર વાગ્યું હતું કે, તેની મરજી હોય તા પણ તે ટ્રેસિલિયનની પાછળ જઈ શકે તેમ ન હતું; તેથી તેની પાછળ તે કાળું અંધાર મેાં કરીને થાડી વાર જોઈ રહ્યો. પછી તેણે લોમ્બૉર્ન સામે જોઈને કહ્યું, “તું ફેસ્ટરના કોઈ સાથી છે, દાસ્ત ?”
“હાજી; એકદમ નજીકના – જેમ હાથ। છરીના કહેવાય તેમ.”
“તે। આ એક સાનૈયા લે; અને પેલાની પાછળ પાછળ જા, તથા તે કયાં જાય છે તે જાણી લાવી મને અહીં ભવનમાં પાછા આવીને કહે. પણ સાવધાન! બહુ સાવચેતીથી જજે અને જીભ બિલકુલ ચૂપ રાખજે.”
એટલું કહી તે તરવાર મ્યાન કરીને અંદર ચાલ્યા ગયા. ૉમ્બૉર્ન પણ ટ્રેસિલિયને નાખેલા બે સાનૈયા ઘાસમાંથી ઉપાડી લઈ, વાર્નેએ આપેલા સાનૈયા સાથે પાતાની થેલીમાં મૂકતા મૂકતો બાલ્યા, “વાહ ભાઈ, હું તા પરદેશની સુવર્ણનગરી અલડોરાડોની વાત કરતા હતા; પણ ખરી સુવર્ણનગરી તા આ પુરાણા ઈંગ્લૅન્ડમાં જ છે ને – જ્યાં નર્યા સાનૈયા જ વરસે છે અને ઘાસમાં ઝાકળનાં ટીપાંની પેઠે જ ચમકતા હાઈ માત્ર વીણી લેવાના જ હાય છે!”
