________________
૧૪૪
“પ્રીત કિયે દુઃખ હેય' રોબ્સર્ટના ઘરમાંથી કાઢી ગયો છે. લૉર્ડ ઑફ લિએસ્ટર, આ શું? – તમે બીમાર પડી ગયા કે શું? – તમે આટલા બધા ફીકા કેમ પડી ગયા વારુ? અરે માસ્ટર્સને બોલાવો ! એ બધા ક્યાં ભટક્યા કરે છે, વારુ? – હું તમારા ઉપર તમારા નોકરની બદફેલીને કારણે નાખુશ થઈશ એવો ભય તે તમને ગભરાવી નથી રહ્યોને? – પણ ડડલી, તારા સેવકની મૂર્ખામીને કારણે હું તને ઠપકો આપું એમ બને જ કેમ? કારણકે, તારા પોતાના વિચારો તે અમારી સેવામાં જ કેવા રોકાયેલા રહે છે, એ અમે બરાબર જાણીએ છીએ.” રાણીના શબ્દોમાં ઊભરાતાં મમતા અને પ્રેમ ત્યાં ઊભેલા કોઈથી છાનાં ન રહ્યાં
સસેકસે તરત રેલેના કાનમાં કહ્યું, “જોયું? સેતાન જ આ લિસેસ્ટરને કેટલો બધો મદદમાં છે? બીજો કોઈ જે પરિસ્થિતિમાં સાઠ ફૂટ ઊંડો ડૂબી ગયો હોત, તેમાં લિસેસ્ટર બેટો તે ઊલટો વધુ ઉપર તરતો થઈ ગયો મારા કોઈ સેવકે એમ કર્યું હોત –”
“ખાશ, ખામોશ, લૉર્ડ, ભગવાનને ખાતર ચૂપ રહો. પાણી થોડા વખતમાં જ પાછાં વળતાં થવાનાં છે; જુઓને, હમણાં જ વળવા માંડ્યાં છે.”
અને રેલેનું નિરીક્ષણ સાચું હતું, કારણકે લિસેસ્ટર એટલો બધો ગાભરો થઈ ગયો હતો કે, તે કશો જ જવાબ ન આપી શક્યો. એટલે રાણી તરત શંકાશીલ બનીને પોતાના દરબારીઓનાં મોં સામું જોઈને તથા તેમનાં માં ઉપર પણ પોતાના મનમાં ઊભી થયેલી શંકા જેવી જ લાગણી અંકિત થયેલી જોઈને બોલી ઊઠી, “કે પછી આ કિસ્સામાં ઉપર ઉપરથી દેખાય છે તે કરતાં કે અમે જોઈ શકીએ એવું તમે ઇચ્છો તે કરતાં વિશેષ કંઈ ઊંડું છે, લૉર્ડ લિસેસ્ટર? બોલાવો વાનેને, તે કયાં છે?”
બાઉયર તરત જ બોલી ઊઠયો, “નામદાર, હમણાં તેને મેં અંદર આવતો રોક્યો હતો.”
“તે શા માટે રોક્યો હતો? તે ભલો માણસ કદાચ પોતાની ઉપરના આક્ષેપોનો ખુલાસો કરવા જ આવવા માગતો હશે.”
“એવું જાણતા હોત તો નામદાર, હું એવી ભૂલ ન જ કરત-” બિચારો બાઉયર રાણીના પલટાતા મિજાજથી ગાભરો થઈને બોલી ઊઠ્યો.
