________________
જોડાદ!
૧૦૫ “અને હવે તો હું ઍમીને એ બદમાશે જ્યાં છુપાવી રાખી છે, ત્યાં સાથે રહેતી જ જોઈ આવ્યો છું,” ટ્રસિલિયને જણાવ્યું; “પણ મારે હવે જલદી અહીંથી ઊપડી જવું જોઈએ, માટે તમે બંને મારા પેટ્રન મને મુખત્યારનામું લખી આપે તેવી કોશિશ કરો.” ટ્રોસિલિયન કમરામાંથી બહાર જતાં બોલ્યો.
પાદરીબુવા અને મુંબ્લોઝન હવે વિચાર કરવા લાગ્યા કે, સર ચૂં. રોબ્સર્ટની અત્યારની ચિત્તભ્રમ જેવી સ્થિતિમાં તેમની પાસેથી જોઈતું મુખત્યારનામું લખાવવું શી રીતે?
પણ વિલ બેજર આ તરફ આવતો હતો તે એમની એ છેલ્લી વાત સાંભળીને બોલી ઊઠ્યો, “અરે, મને ખાતરી છે કે, મારા માલિક આ ઊંઘમાંથી ઊઠશે, ત્યારે તદ્દન સાજા થઈ ગયા હશે.”
તો શું વૈદે આપેલી દવા ઉપર તને એટલો બધો ભરોસે છે?” પાદરીબુવાએ પૂછયું.
“ના રે ના, તેમની દવા ઉપર મને શાનો ભરોસો હોય? કારણકે, મારા માલિકે તેનું એક ટીપુંય ચાખ્યું હોય તોને! પણ આ તે માસ્ટર ટ્રેસિલિયન સાથે આવેલા માણસે સર હ્યુને એવી દવા પાઈ દીધી છે, કે મારા માલિકનો બધો રોગ ગયો જાણો! મેં યુક્તિથી એ માણસને પૂછીને જાણી લીધું કે, તેના જેવો કુશળ નાળસાજ અને ઘોડાવૈદ, તથા કૂતરાવૈદ બીજો કોઈ નહિ હોય.”
પણ મૂરખ માણસ, ઘોડાવૈદની દવા માણસને પાઈ દેવાની બેવકૂફી તે કરી? કોની સત્તાથી તેં એમ કર્યું, કહે જોઉં? અને સર તૂને કશું નુકસાન થશે તેનું જામીન કોણ?” પાદરીબુવા નવાઈ તેમજ ગુસ્સાથી બોલી ઊઠ્યા.
જામીન તો બુવાજી હું પોતે જ છું; મેં આ ઘરમાં પચીસ-પચીસ વર્ષો સુધી નોકરી બજાવી છે, અને મને આ ઘરના કોઈ પ્રાણીને કે માણસને તેને સારું થાય તે માટે દવાનો એક ઘૂંટડો પાવાની સત્તા નથી શું?”
પેલા બંને જણા તરત ટ્રેસિલિયનને આ સમાચાર આપી સાવધાન કરવા દોડી ગયા. ટ્રેસિલિયને તરત વેલૅન્ડ સ્મિથને બોલાવ્યો અને તેને બાજુએ લઈ જઈ પૂછ્યું, “સર શૂ રોબ્સર્ટને દવા આપવાની તે હિંમત શા માટે કરી, વારુ?”
