________________
પૂર્ણતા કેશુન્યતા?
નમતી સાંજના આથમતા વાતાવરણમાં સૂરીલા મધુર શબ્દોમાં એ ભાઈ કહી રહ્યા હતા “..મનને શૂન્ય કરે, સતત એ જ વિચાર કરે કે હું શૂન્યમાં જઈ રહ્યો છું. હું શૂન્ય છું. વિચારવિહેણ બનવા માટે વિચારે કે હું શૂન્યમાં જઈ રહ્યો છું....”
પ્રથમ શ્રવણે ગમી જાય એવી આ વાત છે. શૂન્ય થાઓ એટલે અંદર કંઈક ભરી શકાય. પણ ચેતન્યના જ્ઞાનપ્રકાશમાં આ ચિતનપદ્ધતિ કેવી નકારાત્મક લાગે છે? આમાં વિવેક ન રહે તે આ પદ્ધતિ કેવી આત્મઘાતક બની શકે તે વિચારીએ.
આત્મા જે પૂર્ણ છે, જ્ઞાનથી પરિપૂર્ણ છે, આનંદથી સભર છે, શાશ્વત છે, તેમાં શૂન્યતાની વિચારણા લાવવી? જે સત, ચિત્ ને આનંદમય છે એની અનુભૂતિ કરવાને બદલે શૂન્યતાનો વિચાર કરો ?
સ્વના પ્રકાશમાં સ્વસંવેદન કરવાને બદલે વિચારના વંટેળિયા દ્વારા ઊભા કરેલા ધુમ્મસમાં હું ખાલી છું એ આભાસ સજવે ? જીવન જે હકારાત્મક છે તેને શું નકારાત્મક જેવું ?
