________________
૩૬
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી! તારાં પિતા અને માતાની ચરણરજ માથે ચઢાવી ત્યારે તેમણે તને વિદાય વેળાના આશીર્વાદ આપ્યા હતા. આશીર્વાદમાં કહ્યું હતું કે, “બેટા, તને મોટી કરી, તને કપડાં, દાગીના અને સુખસમૃદ્ધિ આપ્યાં, તેથી અમારા મનને સંતોષ નથી થયે, પરંતુ અમે તને જે સંસ્કાર આપ્યા છે અને અમને સંતોષ છે. તું આજે હવે જાય છે, પરંતુ અમારી ઈજજત રાખવી એ તારા હાથની વાત છે. એટલે બહેન, આ ચાર વાત તું ધ્યાનમાં રાખજે (૧) સૂરજ અને ચંદ્રને પૂજતી રહેજે. (૨) અગ્નિ સાથે અડપલાં કરીશ નહિ. (૩) આરસીને ચાખી રાખજે. (૪) દેજે ખરી પણ લઈશ નહિ, તેમ લેજે, પણ દઈશ નહિ. મને આ ચાર વાત યાદ આવે છે અને એમ થાય છે કે, તને તારાં માબાપે આપેલ શિખામણમાંથી તું કંઈ કરતી તે દેખાતી નથી. સવારમાં ઊઠીને નથી તે તું સૂરજ અને ચંદ્રને પૂજતી, નથી આરસીને માંજતી, તે પછી આ બધું શું છે?”
વિશાખા કહેઃ “પિતાજી, હું સૂરજ અને ચંદ્રને રેજ પૂજું જ છું. મારાં સૂરજ અને ચંદ્ર એટલે સાસુ અને અને સૂર. શ્વસૂર સૂરજ જેવા એટલા માટે કે, એ ઘરમાં આવે કે તરત જ ઘરનું વાતાવરણ સ્વસ્થ થઈ જાય એ એમને તાપ હોય છે. સાસુ ચંદ્રમા જેવાં એટલા માટે કે એ ચંદ્ર જેવી શીતળતા આપતાં હોય છે. કહેતા હોય છે કે, “વહુ બેટા, હું બેઠી છું, પછી તારે શી ચિંતા છે?” માના વિયેગમાં મા બની હૈયા-ટાઢક આપનારી સાસુ ચંદ્રમાં નથી તે બીજું શું છે? એટલા જ માટે મારા ગુડ-ગગનના સૂરજ અને ચંદ્ર બીજા કોઈ નહિ, પરંતુ સાસુ ને સસરા
