________________
હું નાખે. એને રહેશે તે પણ દીકરા.
પણ જે રીતે
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી! માં ધીરે ધીરે ખાશે. વળી, મા ખાઈ રહેશે તે પણ દીકરીના થાળમાં મેટું નહિ નાખે. એને થશે કે દીકરીને ખાવા દો. પણ જો દીકરી પહેલી ખાઈ રહેશે તે માના થાળમાં મેટું નાખ્યા વિના નહિ રહે. અને જો દીકરી મેટું નાખશે તે મા પિતાનું મોટું ઊંચું કરી નાખશે અને દીકરીને ખાવા દેશે. આ રીતે મા અને દીકરી ઓળખાઈ જશે.”
મૃગધરને થયું કે વાત તે બરાબર છે. બહુ જ સરળ સમસ્યા છે.
બીજે દિવસે સવારે રાજદરબારમાં બેય ઘેડીને ઊભી રાખવામાં આવી. બેયની સામે ચંદીના થાળ મુકાયા. દીકરી હતી એણે તે ઝપાઝપ ખાવા માંડયું. મા ધીરે ધીરે ખાતી હતી. દીકરી ખાઈ રહી એટલે માના થાળમાં મેં નાખ્યું. એટલે માએ મેં ઊઠાવી લીધું. માનાં વાત્સલ્ય, પ્રેમ અને કરુણનું દર્શન સૌ કેઈને થઈ રહ્યું.
એટલે તરત જ મૃગધરે કહ્યું: “જેનું મેં બહાર છે તે મા છે અને હજી જે ખાય છે તે દીકરી છે.
પેલો સેદાગર કહેઃ “મૃગધર, આ પ્રશ્ન તમે નથી ઉકેલ્ય લાગત. તમે જશ ખાટી જાવ એ જુદી વાત છે.”
મૃગધર કહેઃ “મેં નથી ઉકેલ્યું તે પછી તેણે ઉકેલે છે?'
મા સિવાય આ પ્રશ્નને ઉકેલ બીજું કોઈ લાવી શકે નહિ. એટલે આ પ્રશ્નને ઉત્તર કોણે આપે છે તે મને કહો.”
