________________
૧૮૪
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી ! તેમાં એક વરણાગી દસ્ત ટપકું મૂક્યું : “ભલા માણસ ! આટલે પૈસે છે, આ નવી ગાડી છે, છતાં ઊતરી ગયેલા મેડલની આ સ્ત્રી લઈને ફરતાં તેને શરમ નથી આવતી ?”
ગુલાબની સુવાસ ફેલાવનારા મિત્રે આજે ક્યાં છે? હવે ઘરોમાં અને બ્લેકમાં પણ મોટાં મોટાં કુંડાંઓમાં ગુલાબને બદલે વિદેશી શેરિયાં વધતાં જાય છે! મિત્રો પણ એ થેરિયા જેવા જ મળે ને! પેલાએ મેહનના મનમાં વાત એવી રીતે મૂકી કે એ કાંટાની જેમ સીધી જ એના દિલમાં ઊતરી ગઈ.
એણે પત્નીને દેશમાં રવાના કરી દીધી. મિત્રોને રખડવાનું મેદાન મળી ગયું. બ્રેક હતી તે નીકળી ગઈ. ગાડી અનાચારને માર્ગો પૂરપાટમાં દેડવા લાગી. પૈસે આવ્યા પછી મુંબઈમાં પૂછવું શું?
મેહનની મા કજિયાળી અને કડક હતી. એણે તે વહુના ગુણ જોવાને બદલે એના શ્યામ રંગને જ આગળ કર્યો. ત્રાસ આપવા લાગી. એના પર કામનો ઢગલે નાખે. ગુલાબને ચાર વર્ષને કિશોર નામે પુત્ર હતું. ગુલાબ માનતી કે ભલે એને પતિનું કે સાસુનું સુખ નથી પણ પિતાને પુત્ર પિતા પાસે છે. એ ઓછું સુખ છે? જીવન વિલાસ માટે નહિ, વિકાસ માટે છે. દુનિયાને ફળ અને ફૂલ આપવા માટે કેઈકે તે મૂળિયું બની જમીનમાં દટાવું જ રહ્યું. આવી ભાવના ગુલાબના વિચારમાં હતી. એ બોલતી , પણ સમજતી ઘણું એટલે એ પોતાના બાળકમાં સંસ્કારસિંચનના કામમાં લાગી રહેતી. કિશેર આઠ વર્ષને થયે.
