________________
રત્નત્રયી
૧૭૩
દ્વારે. ટકોરા મારી એ પ્રતીક્ષા કરતે ઊભે જ રહ્યો. અંદરથી ફરી એ જ પ્રશ્ન “કોણ છે?” જવાબ વાળેઃ તું છે.” દ્વાર ખૂલ્યું.
તું તે જે સ્વયં છે તે આ જ છે. આ અને તે જુદાં નથી. બિંદુ નાનું દેખાય છે, પણ સિંધુથી જુદી જાતનું નથી. અરે, બિંદુ એટલે જ સિંધુ! બિંદુઓ ન હતા તે સિંધુ સંભવત કેમ? આત્મા ન હતા તે પરમાત્મા આવત
ક્યાંથી? વાતને કે ચર્ચાને આ વિષય નથી. આ તે અનુભવને આનંદ છે.
વાસનાના વ્યસનમાં લપટાયેલા મનને મુક્તિની મઝા નહિ સમજાય. બંધાયેલા જંતુને આત્મસ્વાતંત્ર્યમાંથી ઊછળતી ઉમિઓની આહલાદક્તા સ્પર્શ પણ કેમ?
નાહી-ધોઈને સ્વચ્છ બનેલા માણસને જરાક ધૂળની રજ અડતાં બેચેની થાય. પણ ધૂળ અને ઉકરડામાં જ આળેટતા પ્રાણુને સ્નાન કરી શુદ્ધ થવાને વિચાર સરણેય સ્પશે ?
શક્તિ ચંચળતામાં નહિ, સંયમમાં છે. અવાજમાં નહિ, અંતરમાં છે. અંતરમાં ઊતરીને જુઓ કે અંદર કે પ્રશાન્ત શક્તિને સ્રોત વહી રહ્યો છે ! . Atom-આણુ ફૂટતાં અંદરથી શક્તિ પ્રગટે છે તેમ અહંનું કેચલું ફૂટતાં અંદરથી સ્વયં પ્રગટે છે. અહંના કેચલામાં સ્વયં છુપાયેલ છે. અહં ક્યારે ફૂટે? અંદર ઊડા ઊતરે ત્યારે. લેકે અહંના નાળિયેરને દાંત વતી તેડી સ્વાદ.
