________________
-૧૭૨
પૂણિમા પાછી ઊગી! નક્કી કર્યું હોય, કન્યાએ યુવકને જે ન હોય અને સખીએમાં વાત નીકળે તે કહે હું તેની છું, જોયા પછી એમ કહે હું તારી જ છું. લગ્ન થયા પછી ઘરની સ્વામિની બનીને કહે છે તું એ હું જ છું.
એ જ રીતે કોઈ શેઠને ઘણી દુકાને હોય, ગામેગામ એની શાખા હોય. અને એની કઈ શાખામાં કોઈ ન નોકરીએ રહે અને પૂછે તે કહે હું શેડને માણસ છું. શેઠને જોયા પછી કહે હું તમારે જ છું. અને આગળ વધતાં નેકરીમાંથી મુનિમ થાય, મુનિમમાંથી શેઠને આઠ આનીમાં ભાગીદાર થઈ શેઠના જે શેડ થઈ જાય. શેઠમાં અને એનામાં ભેદ ન રહે ત્યારે કહે ને કે તમે તે જ હું છું ! | દર્શન એ આત્માની ઝાંખી છે, જ્ઞાન એ આત્માની સમજ છે. ચારિત્ર એ આત્માની રમણતા છે- પૂર્ણ એકતા છે.
સૂફીની મને એક કવિતા યાદ આવે છે. એક આશક છે. એ પિતાની પ્રિયાને ત્યાં જાય છે. પ્રિયાનું ઘર દૂર છે. છતાં એ ત્યાં પહોંચી જાય છે. સાંજે જઈ એ બારણું ઉપર કેરા મારે છે. અંદરથી અવાજ આવે છેઃ “કોણ છે?” આશકે જવાબ વાળે, “હું છું.” અંદરથી ઉત્તર આવ્યો
આ સ્થાન નાનું છે, આમાં હુંની જગ્યા નથી!” દ્વાર ન ખૂલ્યું એ ચાલી ગયે. જંગલના એકાન્તમાં જઈ બેઠો. એનું મન ધીરે ધીરે શાન્ત પડ્યું. ચંચળતા શમી ગઈ મન પરનું ઢાંકણું ઊઘડી ગયું. અંદરથી જ એને જવાબ મળે. એ જવાબમાં જે તત્ત્વ સમાયું હતું તે સમજાતાં એ હસી પડ્યો. ઊભું થયું અને આવ્યો ફરી એ પ્રિયાને
