________________
૧૦
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી !
યાત્રા કાઈક પરમ તત્ત્વને મળવા માટે જ છે. આપણે અહીંયાં મન્યા છીએ તે કેટલા આનદ છે! પણ જો એ પ્રભુતાને આપણે મળીએ તા તા કેવા અપૂર્વ આનંદ પ્રસરી જાય !
સાંભળેલા એક પ્રસંગ યાદ આવે છે. દિલ્હીનું એક કુટુ ખ ઘણાં વર્ષોંથી મુંબઈમાં રહેતુ હતુ. મુંખઈમાં હુલ્લડ થતાં આ કુટુંબને પેાતાની જન્મભૂમિ સાંભરી આવી. એણે દિલ્હીની ટિકિટ કઢાવી. એ ગાડીમાં બેઠુ’. સ્ત્રીએ પૂછ્યું : ‘ આટલાં વર્ષે આપણે દિલ્હી જઈએ છીએ. ત્યાં આપણને અગવડ નહિ પડે ?' પુરુષે કહ્યું : અગવડ શાની પડે? તુ જો તે ખરી, ઊલટી સગવડ થશે. આપણે મુખઈ આવ્યાં, ધનવાન થયાં છતાં આપણે આપણા મિત્રોને ભૂલ્યા નથી; અહી ખેડાં બેઠા પણ એમનું ધ્યાન રાખ્યુ છે. આપણને જેમ મુંબઈમાં હતુ તેવુ જ ત્યાં પણ છે.'
(
આ વાત એમની બાજુમાં જરા ઉદાસ બેઠેલા એક પ્રવાસી સાંભળી રહ્યો હતે. પેાતાના વિષાદને વાતે દ્વારા હળવા કરવા. એણે કહ્યું : ‘ હું પણ દિલ્હી જ જઈ રહ્યો છું, પણ મારા દિલમાં તમારા જેટલી ખુશી નથી, કારણ કે દિલ્હીથી મુંબઈ આવ્યા પછી મુંબઈના રંગરાગમાં વતનના મિત્રોને સાવ જ વીસરી ગયા. આજ આફત આવતાં દિલ્હી સાંભરી આવ્યું. જા તે છું પણ કયાં ઊતરવું અને કોને મળવું એ વિચારને વિષય થઈ પડ્યો છે. તમારું સ્વાગત થશે, જ્યારે મારે ઊતરવા માટે સ્થાનની શેાધ કરવા રખડવુ પડશે; અને તે પણ પૈસા વિના કેમ મળે ? અને આજ તે ખીસુ પણ ખાલી છે.’
