________________
આપણને ઓળખીએ
૧૩૩ આ શ્રદ્ધાની સાર્થકતાને એમને સતત અનુભવ છે, ને તેથી જ તે અનુભવાનંદમાં મસ્ત છે.
પારસને સ્પર્શ લેઢાને સેનામાં પલટાવે છે, તેમ શ્રદ્ધાને સ્પર્શ જીવનના દર્દીને પણ અનુભવાનંદમાં પલટાવે છે.
મારા એક મિત્રની વાત મને યાદ આવે છે.
ભાવનગરની કોલેજના એ પ્રેફેસર હતા. વિદેશ જઈને સારી ડિગ્રીએ પણ મેળલી લાવેલા.
એમને જીવ જુદા રંગે રંગાયેલું હતું. ઉમર થતાં એ નિવૃત્ત થયા. એમને થયું, શબ્દજ્ઞાન તે હવે બહુ થઈ ગયું. હવે તે અનુભવજ્ઞાન મેળવવું છે. * પિતાને પુત્ર પણ સારી પાયરી પર હતું, એને
લાવીને કહ્યું, “સંસારના ઢસરડા બહુ કર્યા, હવે મારે આત્મ-આરામ મેળવે છે. શબ્દજ્ઞાન ખૂબ મેળવ્યું, હવે અનુભવજ્ઞાન મેળવવું છે, એટલે મકાનના કંપાઉન્ડમાં થોડીક જગા જુદી કાઢી આપ. ત્યાં હું રહીશ અને રેજ તારા ઘેર આવીને ભિક્ષા માગી જઈશ, ને આત્માના અનુભવમાં રમ્યા કરીશ.”
આ રીતે બાર વર્ષ એમણે જીવન-સાધના કરી.
એક ચાતુર્માસમાં હું બેટાદ હતું ત્યારે એ ગંભીર માંદગીમાં પટકાયા.
એમને પુત્ર અને એમની પાસે બોલાવી ગયે.
હું તેમની પાસે બેઠે. એમની આંખો બંધ હતી. માંદગી ગંભીર હતી, વેદના અસહ્ય હતી, છતાં એમનું મુખ મલક્યા કરે.
