________________
૧૩૨
પૂર્ણિમા પાછી ઊગી !
શક્તિ આપ કે હું, હું ન રહું, તું, તું ન રહે, ને હુ તુંમાં સમાઈ જઉં,’
બાળક પેાતાની મા પાસે જાય ત્યારે એને પેાતાનુ નામ કહેવાની જરૂર પડતી નથી. એ તો દોડીને સીધું ગાદમાં જ સમાઈ જાય છે.
આપણે પણુ, પ્રભુ-નામસ્મરણનો શબ્દાનંદ આસ્વાદતા રહીને, પરમાનંદની પ્રાપ્તિ માટે, ભૌતિક નામને ભૂલતા જવાનુ છે.
શબ્દાનઢમાંથી જ શ્રદ્ધાનંદમાં જવાય.
પ્રભુનું સતત નામસ્મરણ માનવીના હૈયામાં શ્રદ્ધાને સુંદર દીવા પેટાવે છે.
આ શ્રદ્ધાના દીવા હતાશાના અંધારા ઉલેચે છે. માનવી. ને તમામ પ્રકારના ભયમાંથી મુક્ત કરે છે, અનુભવાનંદની દિશામાં દોરી જાય છે.
શ્રદ્ધાના પાયા ઉપર જ અનુભવની ઇમારત રચી શકાશે. શ્રદ્ધાની જેટલી મજબૂતી, અનુભવની એટલી પ્રતીતિ. અનુભવ ભાવનાના વિષય છે, ભાષાના નથી.
અનુભવની વાત કોઈ ને કહી શકાતી નથી; મુખ પરની અનાખી આભાથી જ અનુભવની વાત વ્યક્ત થઈ જાય છે.
અનુભવના આનંદથી જ સંતા મસ્ત હાય છે. એમની પાસે કપડાં નથી, કાલે શુ ખાશે અને કયાં ખાશે, એની ખબર નથી. છતાં એમની શ્રદ્ધા અનેાખી હાય છે, કારણ એમને જીવનમાં જીવનની શ્રદ્ધા છે.
