________________
આપણને ઓળખીએ
૧૨૫ મને થયું, ચાલે તેમ હોય તે બધા દરદીને પતાવીને જઉં. એટલે મેં પૂછ્યું, “બે એક કલાક પછી આવું તે?” - જવાબ મળે, “ના, અત્યારે જ આવે. મારી મૅટર લેવા માટે મોકલું છું.”
મને થયું, બહુ ગંભીરતા હશે. અગત્યના કેસ મેં પતાવી દીધા, બાકીના માટે કંપાઉન્ડરને સૂચના આપી દીધી, ને ગાડી આવી એટલે, હું શેઠને ત્યાં ગયે.
મને ચેમ્બરમાં બેલાવાયે.
શેઠ ગંભીર ગમગીનીમાં બેઠા હતા, મને કહ્યું, “ગઈ કાલે બેન્કમાંથી કહેવામાં આવ્યું કે મારા હાથની લખેલી સહી તે પારખી શક્તા નથી. મારા હાથ ઉપર મને લકવાની અસર લાગે છે. આમ તે છેલ્લાં બે-ત્રણ વર્ષથી મારે હાથ કંપ્યા કરતું હતું, પરંતુ હવે મને ગંભીરતા દેખાઈ રહી છે. જુઓ ને, મને લકવા થાય એમ તમને લાગે છે? જે થાય એમ હોય તે હું મારી તૈયારી કરી લઉં.”
મેં એમને તપાસ્યા. વાતમાં કશે માલ ન દેખાયે. મેં કહ્યું, “આપના સ્નાયુઓમાં નરમાઈ છે, પરંતુ પંદર વર્ષ સુધી તે કશે વાંધો આવે એમ નથી.”
સાચેસાચ ડૉકટર, કંઈ વાંધ આવે એમ નથી?”
હા, સંપૂર્ણ ખાતરીથી કહેવા તૈયાર છું. તમને લકવા થાય તે મારી પ્રેકિટસ છોડી દઉં.”
ને, ઢીલાઢફ થઈ ગયેલા શેઠ સફાળા ઊભા થઈ ગયા. અરે ડોકટર, તમે તે માટે જાન બચાવી લીધે.
