________________
મૌનને મહિમા
૭૫૩
એને કઈ જ આકતું નથી, એની પ્રિયા શ્રીકાન્તા સાહામાં આભૂષણે લાવી એને પહેરાવે છે, તેા એ કહે છે; ‘સખી, આ તે ભાર છે. દેહ અલકારાથી નહિ, પણ આચરણથી ાલે છે. પ્રિયે ! આ દેહની માટીને આ ખાણુની માટીથી મઢવા કરતાં ભવ્ય ભાવનાથી મઢીએ તે સારુ' નહિ ?
સમૃદ્ધિદત્ત અને પ્રીતિમતી પેાતાના ઉચ્ચ સંસ્કારી આ પુત્રને જોઈને રાજી રાજી થાય છે. પણ કોઈક વાર એ જ્યારે દૂર દૂરની ક્ષિતિજ પર નજર માંડીને બેઠા હાય. અને એની ભાવભરી આંખામાં કોઈ અણુઊકલ્યા ઊંડા ભાવેા રમતા દેખાય ત્યારે એમને ક્ષણભર ક્ષેાભ પણ થાય : કે રખેને આ પિંજરનું પ`ખી મુક્ત ગગનમાં ઊડી જાય !
એક સાંજે ઉપવન—વિહાર કરી સુવ્રતકુમાર પા વળી રહ્યો હતેા, ત્યાં માગમાં એને આચાર્ય શ્રી ધર્મ ઘાષ ભેટચા. એમને જોતાં જ સુવ્રતનુ મન આનંદથી ઊભરાવા લાગ્યું. એને લાગ્યું : હુ જે શોધતા હતા તે આ જ છે. માણસનું મન માગે અને એ મળે, પછી તે પૂછવું જ શુ'!
આચાય પણ માનવીના મનના ભેામિયા હતા. એમણે સુવ્રતને ભાવતું જ કહ્યું : ગયા જન્મમાં મૌન એકાદશીની આરાધનાં દ્વારા એણે કેવી સમાધિપૂર્ણ જીવનયાત્રા વીતાવી હતી, તેનું જ વર્ણન ચિત્રાત્મક રીતે કર્યું. એમના શબ્દે શબ્દમાંથી જીવંત ચિત્ર ઊભું થતું હતું.
આ સાંભળતાં સુવ્રતને જાતિસ્મરણુ થયુ. અને આ. :
