________________
૪૧
•
ખીણ અને શિખર અનાશક્તિથી એણે ભેગોને ઠોકર મારી.
અરણિકના શબ્દો ભદ્રા પણ તરસી ધરતીની જેમ પી રહી હતી. એને વૈરાગ્યરંગ માના હૃદયને પણ ભીંજવી ગયે. અરણિકનું આત્મપંખી હવે ગગનમાં ઊડવા પાંખ ફફડાવી રહ્યું હતું. મા પૂર્ણ પ્રસન્ન હતી. પુત્ર મળ્યું હતું–જેનાં જ્ઞાન-લેચન પણ ખૂલ્લાં હતાં. અમાવાસ્યાના અંધકારને ઓળંગીને એ પૂર્ણિમાના પ્રકાશમાં પગ મૂકી રહ્યો હતે.
ભદ્રા અને અરણિક પિતાના ગુરુ શ્રી મિત્રાચાર્ય પાસે આવ્યાં, નમન કા રહને અનુતાપપૂર્ણ હૈયે પ્રાયશ્ચિત કર્યું.
અરણિકે સ્મોલ આદરી અને સમાધિમાં અહિંસા, સંયમ અને તપના ઉચ્ચ શિખરે ચઢવા માટે અનશનની ગુરુદેવ પાસે આજ્ઞા માગી.
ગુરુદેવે એની સાધનાને વધાવી અને આજ્ઞા આપી.
ગિરિરાજનું ઊંચું શિખર છે. ચારે તરફ પ્રકાશ, પ્રકાશ અને પ્રકાશ છે, સૂર્ય મધ્યાકાશમાં પિતાના પૂર્ણ સ્વયે તપી રહ્યો છે. બરાબર તે જ સમયે શિલા પર અરણકે આસન જમાવી અનશન આદર્યું.
. ખણુને પિંડ ઓગળે તેમ એને નાજુક દેહ શિખરની એ ધગધગતી શિલા પર ઓગળી ગયે.
આ અશાશ્વત કાયાને ત્યાગી એને દિવ્યાત્મા પ્રકાશને પંથે ઉપડી ગયે.
ભેગના કીચડમાંથી ઊંચે આવેલું કમળ એટલે અરણિક !
