________________
ભવનું ભાતું
ગગા પ્રેમની ન્યાત મટી શક્તિની જ્વાળા બની.
C
એણે દાસીને આજ્ઞા કરી : જા, સારથિને કહે કે પદ્મ અને શખની અશ્વ-જોડને રથમાં જોડી, રથને મહેલના દ્વાર આગળ હાજર કરે.'
૧૨૪
ગ’ગા સર્વ આભૂષણુ ઉતારી સાદાં શ્વેત વસ્ત્ર પરિધાન કરી ગાંગેયને લઈ રથમાં બેઠી.
પવનવેગે રથ ઊપડયો. રત્નપુર આવતાં એનાં માતાપિતાએ ગંગા અને ગાંગેયના સત્કાર કર્યો. પુત્રીની ગૌરવગાથા સાંભળી જહન્નુરાજે પણ ગૌરવ અનુભવ્યું.
શાન્તનુ મૃગયાથી પાછે વળી મહેલમાં ગયા, તે ગંગા કે ગાંગેય કોઈ ન મળે. દાસીના મુખથી એણે બધા વૃત્તાન્ત જાણ્યા અને એ વેદનાના આઘાતથી ધરતી પર ઢળી પડયો. આવા પ્રસ`ગની તે એણે કલ્પના પણ નહાતી કરી. શુ` માણસનું મન એટલું મજબૂત હાય છે કે પેાતાના વચન માટે વૈભવ અને વિલાસને પણ જતાં કરે ? શું ગંગાના દિલના પ્રેમ–સ્રોત એટલી વારમાં સુકાઈ ગયા ? શાન્તનુ તંદ્રામાં તણાઈ રહ્યો હતા, અને ગંગા જાણે આવીને કહી રહી હતી :
· નાથ ! હું જાઉં છું, ભારે હૈયે જાઉં છુ”
પેાતાના પ્રિયતમને છોડતાં કઈ આય નારીને દુઃખ નહિ થતું હોય ? પણ જે ઘરમાં નારીનું ગૌરવ હણાતું હાય, જ્યાં ઇચ્છાપૂર્વક નારીના વચનની ઉપેક્ષા થતી હાય ત્યાં ગગા કેમ જીવી શકે ?
મારે માટે પરાધીનતા અને ક્રૂરતાના વૈભવપૂર્ણ આ
