________________
આત્મવિલેપન
૧૨૩.
શાન્તિ અને સુખ અનુભવે છે.
“પણ ચંદ્રમાં જેમ કલંક છે, તેમ આપના જીવનમાં પણ, શિકાર એક કલંક છે. મારા હદયનાથ ! મારી આ વિનંતિને સ્વીકારીને શિકારના આ કલંકને આપ ધોઈ ન શકે ?
“આપ તે નિર્બળના રક્ષક છે. હરણાં કેવાં નિર્બળ ને ભીરુ છે! ઝરણાંનાં નીર પીતા અને વનના ઘાસ પર પિતાનાં જીવનને વીતાવતાં હરણને ધારદાર શસ્ત્રથી કૂરતાપૂર્વક હણવાં એ રક્ષકને છાજે છે?
મારા દેવ ! કહો, મને કહે, ફરી આવું નહિ કરેને?”
ગંગાની કરુણાપૂર્ણ વાતેથી એ ક્ષણે તો એનું દિલ પીગળ્યું પણ સમય જતાં પાછું વ્યસન એના પર ચઢી બેઠું.
પહેલાં માણસ ટેવ પાડે છે. પછી ટેવ માણસને પાડે છે. તે આનું નામ !
ગંગા સ્વમાની હતી, સાથે સમર્થ પણ હતી. નારીનાં બંને સ્વરૂપ એનામાં હતાં, જ્યતિ અને જવાળા.
એને ખબર મળ્યા કે શાન્તનુ મૃગયા કરવા ગયા છે, અને એના અંગેઅંગમાં અગન વ્યાપી ગઈ હું વિનવું છતાં માને નહિ, કરગરું છતાં દૂર કમ મૂકે નહિ? એ શું સમજે છે ? શું નારી એટલે પ્રાર્થના કરનાર દાસી? કરગરનાર ગુલામડી ?
વાત કર્યાને હજુ બે દિવસ પણ પૂરા થયા નથી અને ત્યાં વળી આ શિકાર ?
પુરુષ, તારું ધાર્યું કરવાનો પુરુષાર્થ તારી પાસે છે, તે મારો વિકાસ કરવાની શક્તિ મારી પાસે છે.
