________________
*૧૧૦
ભવનું ભાતું
આપણને લાગે કે હવે તે અંતર વધી ગયું. ત્યાં તે ફરી અશ્વ એનાં નિકટમાં હેય–આમ સંતાકૂકડી રમતાં એ મહા અટવીને વટાવી સરહદને પેલેપાર નીકળી ગયાં.
ધીમે ધીમે તાપ વધતે ગયે. યુવાન પરસેવાથી રેબઝેબ - થયે. તપતે સૂર્ય અત્યારે એને પોતાના કાળ જેવું લાગે. તરસથી એનું ગળું સુકાઈ રહ્યું હતું. એને તમ્મર આવવા લાગ્યાં. એણે થાકીને ઘેડ ઊભે રાખે?
“આહ! મૃગ તે આજ સુધીમાં ઘણાય જોયાં, પણ આ યુગલ તે અજબ નીકળ્યું! એમની પ્રણયગાથા લંબાવા સર્જાઈ હોય તે મારા હાથથી એમને શિકાર કેમ થાય ?'
પિતાના મનને મનાવવા એ આટલું મનમાં જ છે, અને એણે ચારે તરફ નજર નાખી. વનની હરિયાળી ભૂમિ હસી રહી હતી. એ ભૂમિની પૂર્વ દિશામાં સુંદર તળાવ હતું. એના મનમાં કાવ્ય સ્કૂર્ય: ધરતીએ લીલા રંગની ઓઢણી ઓઢી છે. આ સરોવર એનું ગૌરવર્ણ મુખ છે. અને એની કિનાર પર જલક્રીડા કરતી આ હંસની શ્રેણી એની ઉજજવળ દંતપંક્તિ છે.
એ સરોવર પાસે આવ્યો અને એને અર્થે શ્રમ ઊતરી ગયે. એણે સ્નાન કર્યું, જળપાન કર્યું અને કિનારા પર છાયા બિછાવતાં વૃક્ષની સોડમાં આરામ લીધો.
નિસર્ગની મત્ત હવામાં બે પ્રહર વીતી ગયા. ઘાસની સુંવાળી ચાદર પર હજુ એ આળેટી રહ્યો હતો, ત્યાં થોડેક દૂરથી આવતા મધુર સૂરોએ એનામાં સળવળાટ પેદા કર્યો. એ
