________________
૮૮
ભવનું ભાતું જીવંત છબી દેખાતી; એમની આંખ ભીની થતી, અને મીઠાઈ બાળકને વહેચી એ પ્રસન્નતા અનુભવતા.
રવિવારને દિવસ હતો. આ જ દિવસે ગજરાએ વિદાય લીધી હતી. એમને મૌન હતું. મેડા ઉપર એ બેઠા હતા. વાતાવરણ શાંત હતું. એ વિચારમાં ડૂખ્યા હતા; બે ત્રણ કલાક સ્મરણમાધુરીમાં વીતી ગયા.
ઘરનાં દ્વાર ખુલ્લાં હતાં. પડોશમાં રહેતા છગનભાઈની યુવાન દીકરી ચંપા પીરસણું આપવા એમના ઘરમાં પેઠી.
ઘર ઊંડું હતું એટલે અંદર ગઈ
મામાએ ઘડિયાળ સામે જોયું તે બાર વાગ્યા હતા. એમને થયું, થયું છે. એ નીચે આવ્યા.
ચંપા ઘરમાં ગઈ છે તેની એમને ખબર ન હતી. રેજના ક્રમ પ્રમાણે રસોડામાં જતાં પહેલાં રસ્તા ઉપરનું બારણું એ બંધ કરતા, તેમ આજ પણ કર્યું.
ચંપાએ આ જોયું. એ ગભરાઈ ગઈ. એણે અંદરથી રાડ નાંખી. રાડ–સાંભળી મામા પણ મુંઝાઈ ગયા. અંદર વળી કેણ છે? એમણે તુરત બારણું ખોલ્યું. એમને મૌન હતું. એ કંઈ જ બોલ્યા નહિ.
ચંપા બની ને બહાર દેડી. મામા વિચારી રહ્યા આ શું બન્યું? પણ કહેવાનું કે સાંભળવાને વખત જ ક્યાં હતો?
બંને નિર્દોષ હતાં. બારણું બંધ કરવા પાછળ માત્ર અકસ્માત જ હતે.
